zondag 21 juni 2015

Margriet's moestuintje loopt uit de hand

Parsley, sage, rosemary and thyme

Eigenlijk is het de schuld van Albert Heijn. Het begon met de moestuintjes die we een paar maanden geleden kregen bij de boodschappen. Het aantal moestuintjes in huis was overduidelijk een teken dat we te vaak de straat oversteken voor een boodschapje. Gekscherend noem ik onze buurtsuper onze “provisiekast”. Het is eerder regelmaat dan uitzondering dat we drie keer op een dag de straat oversteken voor nóg een boodschap. De winkel is domweg te dichtbij om structuur te krijgen, laat staan te houden in het boodschappen doen. Is iemand iets vergeten … dan loop je toch nog een keer; kun je gelijk het karretje weer terugzetten.



De moestuintjes namen aanvankelijk de vensterbank in beslag waar eerst fotolijstjes stonden. Aldaar, met het zicht op het zuidoosten, kregen ze voldoende licht en warmte … Spoedig werd het tijd voor verpotten en bleek de vensterbank te klein. Naarmate de fruitvliegjes in aantal toenamen (die zijn blijkbaar dol op lente-uitjes, prei e.d.), werden bepaalde moestuintjes verpot en naar buiten geplaatst, zodra het weer het toeliet. De tomaatjes en aubergines mochten wat langer binnenblijven.

niets makkelijker
dan radijsjes en niet te vergelijken
(zoveel lekkerder)
(aldus manlief) met het spul
uit de winkel
wat zal ik zeggen ...
een worteltje te laat verpotten
met "wortel" niet recht omlaag ...



Terwijl manlief met dochter de weekboodschappen deed (ook die worden gedaan en nee, niet bij onze buurtsuper, want dan wordt het leven nog veel duurder), bedacht ik dat het handig was de koelkast eens uit te mesten en schoon te maken. Ofwel: ruimte maken voor de boodschappen. In de groentelade vond ik een zakje met ontkiemende “ooit verse” doperwten. Een deel lag zelfs al te rotten. Zonde, maar gedeelte zag er nog groen uit en had witte kiempjes. Die kiempjes raakten een radertje in mijn hersenen. Ik kreeg zin in een experiment. Ik had nog wat lege potjes en wat aarde en dacht “niet geprobeerd is altijd mis” en wie weet komen er plantjes van …

De erwtjes gingen onder wat aarde en ik zette ze buiten op de tafel in de zon, beschut onder de overkapping. Binnen de kortste keren had ik genoeg erwtenplantjes om een winkel te beginnen. Ik kon ze niet kwijt in de tuin … Manlief was bereid een stukje tuin op te offeren voor de moestuin. Er werd onkruid verwijderd. Bodembedekkers moesten eraan geloven met bloemetjes en al. De grond werd verrijkt met wat tuinaarde en zo kreeg ik ruimte voor overtollige tomatenplantjes. Zo kwam er ook ruimte voor de spinazie en veldsla die het zwaar hadden op de zeldzame hete dagen vol in de zon elders in de tuin. Langs de sla en de spinazie en haaks op de tomatenplantjes (ook genoeg voor een winkeltje) kregen de erwtenplantjes hun plekje. In de schuur vond ik wat klimwaardig materiaal en sloopte (aldus dochter) wat bamboescheuten uit de grond als ondersteuning voor de planten. Vervolgens liet ik de natuur een “wonder” verrichten …

Roef bekijkt de uitbreiding van de moestuin
links en rechts de doperwten in wording, achter tomaten,
daarvoor veldsla en vooraan de spinazie

De ontkiemde-doperwten-uit-de-groentelade groeien tegen de klippen op. Ze kregen bloemetjes en op een dag hingen er heuse peulen aan de steeltjes. Eerst waren ze nog dun en plat. Maar vandaag waren ze opeens rond en dik. Zomaar opeens van de ene op de andere dag. Ik plukte er een en maakte die open. De inhoud toonde ik-die-nooit-groene-vingers-heeft-gehad aan manlief die concludeerde “laat de oorlog maar beginnen, Margriet redt zich wel. We komen niet om van de honger”.

doperwten

van ontkiemde erwt in de groentelade van de koelkast
naar
verse doperwten uit de moestuin van Margriet
tomaatjes

kropsla, bieslook, peterselie, tijm, basilicum en ruccola

Geen opmerkingen :

Een reactie posten