Zotte avonturen – zo moeder zo dochter?

Over fietstochtjes en PSV de landskampioen

bronvermelding

In mijn “jonge” jaren presteerde ik het te verdwalen op een steenworp afstand van huis. Een minuscuul dorpje 3000 km verderop in Griekenland wist ik daarentegen, bewapend met een schetsje op zak, moeiteloos te vinden. Het lijkt erop dat onze dochters des huizes niet alleen uiterlijk op mij lijken.

Bron: verdwaald

Zaterdagmiddag belde de oudste … “pap, waar ligt het Vennenbos?” … Ze was een beetje afgedwaald op de mountainbike. Met haar haren wapperend in de wind en zon in haar snoet had ze iets teveel vaart gemaakt. Weinig wijzer geworden van de aanwijzingen van haar vader, kwam ze uren later met rode blosjes op de wangen de tuin binnengerold, met natuurlijk een lege telefoonbatterij en een minstens zo lege fietsband. Die band klapte gelukkig pas toen ze net weer in Veldhoven was, de telefoonbatterij was al veel eerder leeggelopen.

Bron: Alice is verdwaald

In de uren van telefoonstilte bleek ze met een jong katje te hebben gespeeld en had ze paarden geaaid. Ze had van alles gezien, dat ze niet zou zien als ze zich beter had voorbereid op haar fietsroute, aldus dochter 1 … Oh ja … ergens in een bos (???) had ze een echtpaar de weg naar Veldhoven gevraagd. De batterij van haar gsm was inmiddels “zo dood als een pier”. De man wist het niet precies te vertellen maar concludeerde dat ze een flink eindje van huis was geraakt. De vrouw haalde haar eigen gsm tevoorschijn en zocht via de gps de juiste richting op … Dank dank dank. Ze is weer veilig thuis.

Dochter nummer 2 ging zaterdag naar Eindhoven. PSV was kampioen, het was feest. Haar vriendin ging met ouders en zij ging mee. Ze geeft overigens niets om voetbal … maar ze ging. Het was blijkbaar zo gezellig dat ze zondag weer gingen … op naar de huldiging.

Rond een uur of 19 ging de deurbel. Manlief deed open en ik hoorde hem praten terwijl op dat moment zijn gsm afging … Ik heb een hekel aan de telefoon. Een oproep die niet op mijn eigen telefoon binnenkomt, neem ik doorgaans niet op, al helemaal niet bij een afgeschermd nummer #geenzininverkopers. Het nummer was weliswaar niet afgeschermd, maar een onbekend 06-nummer. Iets deed mijn vinger de telefoon activeren. Terwijl ik nog naar het mij onbekende nummer keek, kwam manlief de kamer binnen en ik gaf zonder de beller te begroeten de gsm aan.

Via het onbekende 06-nummer klonk de stem van dochter 2. Aan de voordeur stond de stiefvader haar vriendin. Hij had een telefoontje gekregen van zijn vrouw dat ze onze dochter kwijt waren geraakt. Dat is op zich niet zo’n groot probleem. Eindhoven is vlakbij en dochter is geen kleuter meer … Ze wil bovendien thuisblijven als wij op vakantie gaan … (wij zijn inmiddels in diep beraad). Maar dochter had zich ontdaan van: 1) ID-kaart, 2) OV-kaart … en 3) gsm … Ze had al haar waardevolle spullen bij haar vriendin in bewaring gegeven. Geen paniek, maar wel onhandig want het richtinggevoel van dochter 2 is net als dat van dochter 1 niet om over naar huis te schrijven, laat staan de weg te vinden … Ze heeft eens op de fiets vanuit Eindhoven naar Veldhoven gebeld dat ze “Maastricht” in het vizier had … (dat betrof gelukkig slechts een verkeersbord richting A2 …

Bron: PSV kampioen

Terug naar gisteravond op het Stadhuisplein in Eindhoven. Het liep er vol, heel vol. Zo vol dat later zelfs de binnenstad volledig werd afgesloten voor inkomend verkeer. In die mensenmassa liep dochter voorop, achter haar 2 bomen van kerels en daarachter haar vriendin met moeder. Opeens was dochter 2 net-nog-lopend-voor-die-twee-bomen-van-kerels foetsie.

En toen … ging onze deurbel en vlak daarna de telefoon. Eigenaar van de geleende gsm was een #wieisookalweeronzeallerbestevriend … (juist!) agent. In eerste instantie heeft dochter 2 eerst een poging gedaan in de massa flauw te vallen. Een vrouw die vlakbij stond, deed nogal onvriendelijk maar toen dochter 2 vertelde ze ging flauwvallen paste ze haar gedrag aan en maakte zo goed en zo kwaad als het ging een beetje ruimte voor onze 17-jarige. Iemand heeft haar opgetild en naar een bar gedragen. Ze werd er overheen getild en mocht in alle rust bijkomen … “Ben je tenminste ook eens achter een bar geweest”, constateerde ik toen ze weer veilig en wel thuis was. Dochter vond het minder leuk, ze vond het nogal gênant om gedragen te worden.

Vervolgens heeft ze een paar agenten aangeklampt en haar probleem verteld. Een van de agenten vroeg of ze het nummer van haar vriendin wist … Nee dus, die stond in haar gsm en de gsm zat in de tas van … Toen de agent aangaf dat hij het dan ook niet wist, vertelde ze dat ze wel het nummer wist van haar vader en vroeg of ze die dan mocht bellen …. Natuurlijk mocht dat … Terwijl dochter 2 met haar vader belde, had de stiefvader van haar vriendin zijn vrouw aan de telefoon (bij ons voor de deur). Die gaf aan dat ze op een bankje zaten bij het beginpunt op de Piazza. Manlief vroeg nog of ze dat terug wist te vinden. Ze zei van wel … Maar toen ze vervolgens het gesprek had beëindigd, moest ze natuurlijk aan oom agent vertellen dat ze helemaal niet wist hoe ze van het Stadhuisplein af de Piazza moest vinden … Omdat ze net-als-oom-agent uit Veldhoven kwam werd het haar keurig uitgelegd.

Toen even later het verlossende belletje van dochter 2 kwam, dat ze was herenigd met vriendin en moeder vertrok de stiefvader richting Eindhoven om het vrouwvolk veilig op te halen en beloofde dochter 2 veilig voor onze deur af te zetten …

Zou ze nu genezen zijn van mensenmassa’s? Vorig jaar bij de Arena bleek flauwvallen dé manier om rechtstreeks het veld op te mogen. “Mama, de massa van vorig jaar bij One Direction …, dat was niets vergeleken met gisteren” … dus! Blij dat ik er niet bij was (ik was ook vast en zeker flauwgevallen).