Post-apocalyptisch landschap

Het voormalige huisje van mijn kinderen is onbewoonbaar verklaard

Vanochtend namen manlief en ik een laatste blik op het huisje waar onze drie kinderen ieder negen maanden hebben “gewoond”. Het was tijd voor de Novasure behandeling. Hiermee werd een definitief einde gemaakt aan ongewenste en onverklaarbare bloedingen van formaat. Mijn baarmoederslijmvlies zou rigoureus worden vernietigd.

bron afbeelding

Deze ingreep wordt al jaren uitgevoerd. Alleen de manier van verdoven is “naar keuze”. De bij de ingreep horende “90 seconden heftig” waren voor mij geen legitieme reden om een ruggenprik of zelfs volledige narcose te verkiezen. Kom op zeg, ik heb een hernia overleefd, een bevalling aanvankelijk zonder persweeën, daarna nog twee bevallingen beide met een weeën storm (van 3 naar 10 cm in een half uur). Het stormpje van 90 seconden was mij niet meer waard dan een plaatselijke verdoving.

Natuurlijk zag ik er tegenop. Het idee dat de boel onder een vorm van stroom zou worden gezet, zorgde voor een flashback naar het dichtbranden van mijn traanbuis … dat was pure “horror” (nóóit meer).

Voor vertrek naar het ziekenhuis nam ik braaf een pijnstiller in die ik in de kast had gevonden (oud receptje van manlief en nog niet eens over de datum). Voor extra plezier gooide ik er nog een Oxazepammetje achteraan (oud receptje van papa voor wie de dag van zijn overlijden nog 3 doosjes waren afgeleverd [die had ik snel achterover gedrukt “konden nog wel eens van pas komen bij stress”). Oké, de “Pammetjes” zijn inmiddels een maand of 9 over hun houdbaarheidsdatum (papa overleed ruim 5 jaar geleden). Maar ik vertrouwde erop dat ze vast nog wel werken.

Zodoende was ik redelijk relaxed en klaar voor mijn “90 seconden heftigheid [mijn mini-Apocalyps]”. Het cameraatje mocht op visite in mijn baarmoeder en we zagen hoe het huisje van onze kinderen er nog altijd mooi roze en gezond bij lag. Er werd een tweetal verdovingen gezet met een “naaldje” dat op het scherm wel 3 cm dik leek maar in werkelijkheid flinterdun. Ik voelde niets. Overigens heb ik ook het prikje van de naald gemist dat zorgde voor de verdoving van de “ingang” … Ik had het veel te druk met kletsen. Zonder overdrijven of stoerdoenerij. Ik voelde echt niets.

Eerlijk waar, het was gewoon hartstikke gezellig. Twee verpleegkundigen, een gynacologe op bezoek uit Indonesië en de allerliefste en allerhartelijkste gynaecologe die je je maar kunt wensen. We zagen elkaar voor de vierde keer. Natuurlijk was er manlief wiens hand ik voornemens was fijn te knijpen. Zijn hand bleef echter leeg en ongemoeid.

De 90 seconden heftig braken aan (maximaal 2 minuten werd nog gezegd). Mwa … het was niet fijn, een niet te definiëren gevoel dat een beetje uitstraalde naar de bovenbuik richting beide zijdes. Maar het was niet noemenswaardig. Ik was vooral druk in mijn pogingen een omschrijving te geven van wat ik voelde. Voordat ik het wist, was het klaar.

Terwijl ik nog even mocht uitlekken gunde de gynaecologe ons een laatste blik op het post-apocalyptisch maanlandschap waarin mijn baarmoeder was veranderd. Het huisje van onze kinderen is definitief onbewoonbaar verklaard. Het leek een landschap waar zojuist een grote aswolk op was neergedaald na een enorme vulkaanuitbarsting. Nu schijnt zo’n landschap ongelooflijk vruchtbaar te zijn/worden … ik hoop maar dat dit niet het geval is met mijn baarmoederslijmvlies. Maar of het me zou verbazen als de boel zich eigenwijs zou herstellen, dat is een ander verhaal ...

Toen de “verlossende woorden” werden uitgesproken dat de behandeling klaar was, verklaarde ik dat je hier toch echt geen ruggenprik, laat staan een narcose, voor nodig hebt. De verpleegkundige vertelde dat ze een collega-gynaecoloog uit Alkmaar op bezoek hadden gehad. Die had verteld dat ze in de Randstad bij haar patiënten niet hoeft aan te komen met een "plaatselijke verdoving" als optie bij deze ingreep. De vrouwen in de Randstad gaan massaal voor ruggenprik of grover geschut. De verpleegkundige concludeerde dat “de vrouwen uit de Kempen wat sterker zijn” … Ik kon het niet laten en zei “maar ik ben van boven de rivieren, ik kom uit de Randstad” …

Ik ben een dochter van mijn moeder. Ik begin serieus te denken dat de vrouwen in de Randstad doetjes zijn geworden. Wat is er gebeurd sinds ik Den Haag verliet. Ik ben geen bikkel, ik ben niet stoer of hard. Hooguit weet ik wat échte pijn is.

Een laatste handeling was mijn "pijnervaring" bepalen met behulp van een strookje met gezichtjes variërend van grote glimlach tot uiterst verwrongen snoet die “dood gaat van de pijn”. Van manlief mocht ik niet bij het breed glimlachende snoetje blijven haken … Zo ben ik tegen het ietsje sip kijkende gezichtje aangeschoven … Maar toen ik bij de gynaecologe aan tafel zat en ik haar een 2 zag invullen als "pijncijfer", gaf ik aan dat 1,5 toch echt wel voldoende was ...

Ik mocht mij aankleden en we werden naar de “rust-/koffiekamer” gebracht. Een gezellig kamertje met luxe lederen relaxstoelen en –bedden. Er lag een patiënte “minder happy te zijn”. Ik weigerde een bed en kroop in zo’n uitnodigende stoel. Kopje koffie crème erbij (helaas was er geen espresso voorhanden).

Beplakt met inlegkruisjes en …
 Je moet ’t maar bedenken.

Na afloop van de ingreep stak ik de gang over naar de bloedafname (zelfde vleugel van het MMC, poli’s liggen tegenover elkaar. Ik heb al een tijdje een formulier liggen om mijn B12-gehalte en aanverwante wetenswaardigheden te laten testen. Voor de zekerheid had ik het formulier in mijn tas gestoken, stel dat het mee zou vallen en stel dat ik me goed genoeg zou voelen … We kwamen binnen terwijl de koffie net werd geserveerd. Met onze timing is niets mis.

Dan nog dat mooie weer als cadeautje. Buiten met mijn laptop op de tuintafel die verder volstaat met moestuintjes afkomstig van onze provisiekast "de Appie" aan de overkant van de straat.

Bij thuiskomst herinnerde ik mij de filmbeelden. Totaal vergeten een dvd'tje te vragen met de filmbeelden van mijn Apocalyps-ervaring.  Voor het geval we nog eens een avondje willen griezelen, heb ik er een belletje naar de secretaresse aan gewaagd. Mijn verzoekje wordt ingediend.