Kracht van de geest

Ze zullen niet gauw zeggen dat ik een zweverig type ben. Af en toe weet ik het niet. Meestal weet ik wel zeker van niet. Maar toch … hoe kon het gebeuren dat ik vrijwel geen bijwerkingen kreeg na de chemokuren? Ik werd ziek, zwak noch misselijk. Evenmin werd ik geplaagd door vermoeidheid, op geen enkel moment.

Ik heb eigenlijk nooit geluisterd naar de raadgevingen van de professionals noch lotgenoten en ging mijn eigen weg. Er volgde geen zwart gat, ik viel niet in een depressie. Mijn leven ging vrijwel ongehinderd door. Ik was in staat mijn eigen behandeling mede te bepalen en mijn leven bleef ongestoord op zijn pootjes zonder te verdwalen of ontsporen. De verwachte ziekmelding bleef uit en ik werkte “gewoon” door. Ook na de operatie pakte ik na een paar maanden redelijk vlot de draad weer op, enigszins gehinderd door specifieke vitaminetekorten.

Telkens als ik medische professionals (van oncoloog tot specialiseerde fysiotherapeut) spreek en vertel hoe vreemd ik het vind dat ik zo fluitend door het hele traject ben gefietst, beginnen juist die reguliere professionals over de kracht van de geest. Medici uit de reguliere medische wereld blijken steevast te geloven in de kracht van de geest.

Op het moment dat er berichten de kop op steken over hoe je kanker kunt bestrijden met de kracht van jouw geest, dan breekt juist bij veel patiënten de tering los. Laat ik ze voor het gemak “goeroes” noemen. Zodra een goeroe vertelt hoe hij of zij met het grootste gemak een ziekte kan verhelpen … dan zijn het juist de patiënten die volledig uit hun dak gaan.

Ik vind het een klein beetje vreemd en toch ook weer niet. Het grootste probleem zit ‘m bij mij in mijn eigen verloop. Ook de chirurg, de mammacare verpleegkundige, de oncoloog … allemaal hebben ze het over de kracht van mijn geest. Ik weigerde op de bank te zitten en wachten tot ik ziek zou worden. Natuurlijk ging ik voor het rationele en zo besloot ik de chemokuren en de operatie te ondergaan. Voor de anti-hormoontherapie heb ik overtuigd bedankt. Alleen de tijd zal leren of dit al dan niet verstandig is.

Het ziekteverloop van Sylvia Millecam staat mij vers in het geheugen. De reguliere medische wereld de rug toekeren en mij volledig storten op het alternatieve zou nooit een optie zijn. Dat is echter wel de eis die deze specifieke goeroe van nu stelt. Geen chemo, bestraling en zelfs geen operatie in het verleden. Verder volledig de richtlijnen volgen die worden gesteld van “vegenisme” tot volledige levensstijlverandering. Dat zou mij nooit lukken. Maar toch blijft er iets knagen “die kracht”. Die heb ik namelijk gevoeld. Het is meer dan wel/niet vechten of geloven. Het is iets van een wil en iets dat ik niet kan grijpen of pakken. Het zit niet in groeten en vitamines. Het is iets waar we op de een of andere manier voor open moeten staan.

Maar hoe leg je zoiets uit als je het zelf niet eens begrijpt terwijl je het eigenlijk aan den lijve hebt ervaren. Een ding weet ik wel “er is meer dan we weten en denken”.