zondag 7 september 2014

Een nieuw tijdperk – is er “leven” na borstkanker 2.0

Morgen heb ik mijn laatste afspraak bij de oncoloog. Morgen is dag 365 geteld vanaf de vijfde chemo kuur. De kuur waarmee het bijna mis ging met mijn haarbos en de hoofdhuidkoeling.

Inmiddels heb ik op mijn kruin – waar het tijdelijk even een soort schaatsbaan leek te worden – een dichte begroeiing met een lengte van 8 cm, hetzelfde geldt voor de onderrand bovenaan mijn nek. Ook daar heb eenzelfde aanwas. Eigenlijk heb ik nu een dubbel matje, maar ik zit er niet mee. Over een jaar is het 20 cm. Het zou leuk zijn als mijn teennagels net zo enthousiast en levensvatbaar waren geweest, maar helaas.

bron: Loesje


Eigenlijk had mijn relatie met de oncoloog nog een jaar of vijf moeten duren, maar ik bedankte voor het gezelschap. Nou ja, ik bedankte voor de medicatie die de reden zou zijn geweest voor het voorzetten van de relatie. Of eigenlijk voor het gezelschap dat hoort bij de medicatie. Ik weigerde pertinent om de bijwerkingen deel te laten worden van mijn leven. Deze week word ik 49. Dat lijkt mij een punt waarop ik oud en wijs genoeg ben om dat voor mijzelf te mogen besluiten.

Een leven met anti-hormonale therapie zou grote gevolgen hebben op het normale dagelijkse bestaan. Maanden geleden nam ik dat besluit en het voelt nog altijd goed. Geen opvliegers voor mij, laat staan de andere mogelijke bijwerkingen. Volledig onbewust ging het definitieve moment van de overgang aan mij voorbij. Ik ben een beetje verbaasd. Verbaasd omdat ik mij gevoelsmatig had voorbereid op de noodzaak van een waaier. Een waaier om mij koelte toe te wuiven als ik rood uit zou slaan en momenten van hitte zich meester van mij zouden maken. Ik voel mij een klein beetje bekocht. Ik zal nooit weten hoe het voelt. Ik kan net als mijn oma roepen “daar heb ik nooit last van gehad”. Alleen was zij het vergeten door haar inzettende dementie. Haar dochters (mijn moeder en haar zussen) wisten wel beter. Zij zaten immers te bibberen bij min 10 als de tuindeuren open moesten “omdat het zo heet was”.

Hoe ziet het leven na borstkanker 2.0 er uit? Een aantal feiten kan ik vaststellen. Voorlopig (en dan bedoel ik flink wat jaren) hoef ik niet te proberen een hypotheek of lening aan te vragen of om te zetten. Als kanker op je cv staat, hebben ze geen boodschap aan de toevoeging “ex”, zeker niet na een tweede primaire ronde. Een andere baan zoeken, laat staan vinden, kan ik wel vergeten. In de huidige economische tijden kiezen ze automatisch voor een kandidaat zonder “bedrijfsmatig risico”. Ik ben een flink economisch risico. Ik kost de maatschappij kapitalen alleen al door mijn zorgverbruik. Dan zou ik behalve mijn ziektegeschiedenis ook nog moeten verzwijgen dat ik een ADHD-gevalletje ben. Ze zien me aankomen.

Gelukkig is er geen noodzaak voor het vinden van een baan. Ik heb immers een baan. Maar ik heb behoefte aan een avontuur. Mijn avontuur lijkt een beetje voorbij, het afgelopen jaar was met pieken een spannend avontuur. Een avontuur dat vanaf een piek een oneindig diepe put in leek te schieten, maar ik schoot als met een katapult door naar een volgende top. Pas toen ik wat haren verloor en later te kampen kreeg met de gevolgen van een serieus vitaminetekort kwam ik wat dalen tegen. Nu ben ik voor mijn gevoel terug op het vlakke land. Het is me een beetje te vlak, maar ik durf niet te vragen om toppen en pieken. Wie weet wat ik dan over mij heen krijg. Eigenlijk was ik gevoelsmatig al heel snel terug op de top van mijn “Mount Everest”. Het uitzicht was prima want alles ging goed komen. De tumor werd vermorzeld, mijn buik werd strakker dan strak achtergelaten door het weefsel dat mijn verwijderde borst mocht vervangen en straks (oktober) krijg ik ook nog een nieuwe tepel.

Wat valt er nog te bloggen over mijn wel en wee. Eerlijk gezegd “ik weet het even niet”. Het leven lijkt even een beetje te saai. Ik moet zelfs mijn benen weer braaf ontharen. Maar ik wil de goden niet opnieuw verzoeken.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten