maandag 8 september 2014

Afscheid van de oncoloog - Εμείς πάμε και να δούμε (we gaan en zien wel)

Vandaag nam ik afscheid van mijn oncoloog. Mijn herceptin behandeling is afgerond, mijn anti-hormoonbehandeling heb ik niet aanvaard en zo komt onze samenwerking tot een einde. Samen spraken we de hoop uit elkaar nooit weer te zien, althans niet in deze hoedanigheid. Terwijl ze die woorden uitsprak, hield ze mijn beide handen vast. Ik liet mij vertellen dat ik het zo goed heb gedaan en Ik herhaalde dat het een bizarre ervaring blijft voor de rest van mijn leven.


We namen voor de laatste (?) definitieve keer de feiten door. Het belangrijkste dat ze van mij wilde horen, floepte er vanzelf uit. “Ik ga geen anti-hormoontherapie slikken”. Ongetwijfeld zullen er momenten van twijfel zijn of komen, zelfs vandaag (maar die spoel ik weg met een glaasje Petit Chablis of twee, van mijn part een fles [vandaag dan hè]). Zal ik ooit weten of ik de juiste beslissing heb genomen of dat ik juist de grootste fout maak van mijn leven? Geen idee. “Time will tell”. Door ervaring ben ik wijzer geworden. Ik heb geleerd bij twijfel niet door te gaan. Als ik ergens twijfels over heb, dan is het de anti-hormoonbehandeling. Die voelt ronduit “niet goed”. De bijwerkingen, de onzekerheid of het zal werken, of het überhaupt wel nodig is in mijn specifieke geval (omdat ik misschien 1 van de 100 ben waar het juist wel of juist niet zal helpen, of juist in mijn nadeel zal werken). Teveel onzekerheden bij elkaar hebben mij overtuigd om vol op de rem te gaan. Op de rem voor de behandeling waar ik vooraf de minste problemen zag.

Aan het begin van mijn traject had ik vooral ontzag voor de chemobehandeling. Die bleek in mijn geval een feestje. Meer of minder kan ik er echt niet van maken. Chemo werd een feestje. Maar voor de tamoxifen die ik tweeëneenhalf jaar zou moeten slikken, gevolg door aromataseremmers voor nog tweeëneenhalf jaar … nee bedankt. Vooralsnog heb ik de overgang overgeslagen via een achtbaan van het snelste soort. De kans bestaat dat mijn tumor terugkomt, dat er ergens in mijn lichaam een onrustige cel tot leven komt en zorgt voor onrust en paniek. Als dat zo is, dan is het zo. Ik herinner mij een uitdrukking van mijn vakanties in Griekenland “Εμείς πάμε και να δούμε” (We gaan en zien wel) . Eigenlijk is het niets anders dan wat Doris Day ooit zong “Que sera sera, what will be will be”.


Geen opmerkingen :

Een reactie posten