Code oranje

Was het een grap om aandacht te vragen voor het WK (voetbal dan wel hockey) of was het gewoon de bedoeling dat iedereen zondag thuis zou blijven.

Als het aan Spitsnieuws en de strandtentexploitanten had gelegen, was er in ieder geval geen code oranje voor het hele land afgegeven. Hooguit groen. Als het aan hen had gelegen, had heel Nederland de boel de boel gelaten, was het weerbericht massaal genegeerd en waren we massaal in de auto, het openbaar vervoer of op de fiets gestapt. We hadden volgens hen de waarschuwingen over het naderende noodweer moeten negeren en de feiten moeten afwachten, liggend op het strand. Ja doei!

Zoek een BMW, echt! Geen krasje.

Vorige zomer op de warmste dag van het jaar (toen het in Brabant minstens 36 graden dreigde te worden – en dat werd het ook) zochten wij met hond het hazenpad richting het Haagse strand. Daar zou het vast en zeker beter te hebben zijn. Nou, ook dat viel een beetje tegen. In de loop van de middag dropen we af van de kou. We zaten nauwelijks gesetteld op het strand toen de nevel het strand oprolde vanaf zee. ’s Middags werd het te koud, het waaide en het was nog maar 22 graden, amper in de auto begon het te regenen … Dat was niet waar we 150 km voor hadden gereden en ook weer terug moesten rijden! Gemiddeld scheelt het een graad of 5 tussen thuis en op het strand, zeg maar ‘een jas verschil’.

Toen afgelopen maandag (2^e Pinksterdag) de eerste waarschuwingen op mijn gsm via buitenradar binnenkwamen stond zoon (junior) klaar voor vertrek om met vrienden op de fiets naar het E3-strand bij Eersel te gaan. Hij liet zich niet weerhouden en vertrok, voorzien van de nodige instructies. Ik was wijzer nadat zijn oudste zus (senior) in 2010 (toen nog maar net brugpieper-af) vanuit het zwembad naar huis op de fiets werd overvallen door een windhoos.

Achteraf bleek junior door zijn getreuzel op zijn beurt midden in het bos te fietsen toen het noodweer in alle hevigheid losbarstte. Doorweekt en gezandstraald maar verder ongedeerd, arriveerden ze bij het E3. Daar konden ze zich afspoelen in het water toen het onweer eenmaal geweken was.

Wij konden hem op zijn gsm niet bereiken. Achteraf verklaarde hij dat hij moeilijk zijn telefoon uit zijn zak kon halen om die vervolgens zeiknat te laten worden in de regen … tja, daar zit wat in. Ik maakte mij overigens geen zorgen. Middelste dochter zat veilig in het restaurant van het Witven. Haar had ik kunnen bereiken. Ik had haar een uur voor aanvang van het noodweer al berichtjes gestuurd dat ze de lucht in de gaten moest houden. (Ja ja, Spits.nl en strandtentexploitanten ook in Brabant houden we de lucht in de gaten, dat heb ik al jong geleerd op vakantie in Drenthe aan een zandafgraving – ver weg in niemandsland - waar het achter mijn gesloten ogen op het strandje opeens verdacht donker begon te worden …).

Toen ik Marieke tijdens het noodweer belde “of ze binnen was” (ik kan het niet laten, weet graag zeker dat mijn kuikens veilig zijn), hoorde ik een gezellig geruis van stemmen die een veilig heenkomen hadden gezocht in het restaurant van het camping/strandgebeuren.

Merel zat veilig op zolder. Zij voelde geen behoefte nog eens te worden gezandstraald tijdens een windhoos van welk formaat dan ook.

Terwijl het nog even windstil was geweest en manlief en ik de lucht bekeken, barstte het al gauw zoals voorspeld los. Later – na de storm – werd verteld dat dit nog maar een voorproefje was. Dus “Nee, Spits.nl en strandtentexploitanten, wij bleven thuis”.

Manlief hoorde iets, ging kijken en zag in de stromende regen hoe een golfplaat vanuit de tuin aan de overkant van de straat van een afdakje door de wind was meegevoerd en tegen onze auto tot stilstand was gekomen. Vervolgens zagen we vanuit onze ooghoek een grote boom het leven laten. Hij ging recht over de BMW van de schoonzoon van de buurvrouw van onze achterburen.

Korte tijd later arriveerde de brandweer en de hele buurt stond gezellig onder paraplu’s (echt noodweer duurt niet lang) buiten te keuvelen terwijl de BMW van het jonge stel werd ontzet. Hij had zijn auto net een metertje naar het westen geparkeerd “standje betere temperatuur voor als het kleine grut weer in de auto moest worden vastgezet”. Laat dat nu net een briljante ingeving zijn geweest. Toen hij van de brandweer het sein kreeg dat hij in zijn auto mocht stappen en de motor startte en vervolgens de auto wegreed richting parkeerplaats, zagen we wat-vermeende-krassen. Maar meer zagen we niet. De vermeende krassen bleken bloemetjes te zijn. Het zware bladerdek met witte bloesem had de functie op zich genomen van zachte deken. Geen enkele beschadiging kon worden vastgesteld.

Dus Spitsnieuws en zeer gewaardeerde strandtentexploitanten, ook in komende situaties blijven we thuis. We rijden geen 300 km zonder ‘garantie’ op strandweer, tenzij we natuurlijk komen om ‘storm’ te zien. Daar wil ik nog wel een storm voor trotseren.

's Avonds was er tijd op tv voor Pinkpop, met wat mij betreft de speciale vermelding van de twaalfjarige Duke die met Chef Special mocht optreden met zijn trompet (Biggest Monkey).