Tik tak zei de klok en opeens is het alweer een jaar geleden dat de diagnose “borstkanker 2.0” viel. Het bewijs van “het leven gaat door” lag onlangs op de deurmat. De uitnodiging voor mijn jaarlijkse mammografie. Het is half mei 2014 en ik ben enigszins hersteld van mijn operatie van begin februari. Heel voorzichtig lijken de vreemde klachten en zotte symptomen te verminderen en/of te verdwijnen.
 |
| op veilige afstand van de "plettende platen" kwam de port-a-cath toch duidelijk in beeld |
Mijn rare klachten en vreemder dan vreemde symptomen bleken inderdaad niet te vallen onder “late bijwerkingen van de chemo” of gevolgen van de operatie. Evenmin werden ze veroorzaakt door een te hoge dosering ADHD-medicatie. Misschien zijn deze factoren de uiteindelijke druppel geweest of een trigger, maar de echte reden ligt inderdaad bij een te laag vitamine B12 en D gehalte #ikwisthetwel #ikzeihettochal.
De periodieke injecties B12 en ampullen D maken voortaan deel uit van het programma.
Ruim een week geleden werd de jaarlijkse mammografie gemaakt. Op het beeldscherm zag ik met de assistente/verpleegkundige hoe mijn port-a-cath (PAC) perfect in beeld was gebracht. De foto’s waren extra voorzichtig gemaakt vanwege de locatie van mijn PAC. Die moest immers niet worden geplet of vermorzeld. Mijn zogenaamde prikplaatje moet nog even dienst doen minstens tot begin september bij de laatste herceptin-kuur.
Wat mij betreft mag die PAC blijven zitten. Het maken van de mammografie was door de geboden voorzichtigheid niets minder dan een “eitje”. Heel voorzichtig werden de platen aangedrukt, niet verder dan absoluut noodzakelijk. Mijn borst zat klem genoeg om de foto’s haarscherp te laten doorkomen. Ik vroeg of er een printje kon worden gemaakt. De medewerkster radiologie vertelde dat ik bij het secretariaat een cd’tje kon laten branden met alle afdrukjes bij elkaar. Zo gezegd, zo gedaan. Een cd’tje branden bleek geen enkel probleem … nou ja … De secretaresse vroeg welke gegevens ik wilde hebben en vertelde wat er mogelijk/beschikbaar was. De gegevens bleken beschikbaar vanaf mijn eerste mammografie uit 2002 en dat kon wel even kon duren om allemaal te branden. Want … zo constateerde ze … er stond ook nog een MRI in het systeem … en nog een … en … Nou ja, het kon wel even duren, misschien werd het zelfs wel een tweede schijfje.
Ik moest nog even naar de apotheek en vertelde dat ik daar meestal wel oponthoud had. Na afloop zou zou ik terugkomen. Natuurlijk was ik dit keer direct aan de beurt en bij terugkomst was het systeem nog steeds gegevens aan het verzamelen. We spraken af dat ik de week er na terug zou komen omdat ik dan toch een afspraak had voor de uitslag van de mammografie.
Afgelopen donderdag ging ik vanaf het werk tussendoor even naar de overkant van de rondweg naar het MMC om de uitslag te incasseren. Tussendoor vanaf het werk en dus alleen. In de wachtkamer (een soort huiskamer) bedacht ik mij dat de uitslag af zou hangen van het feit of er wel of de chirurg wel of geen collega of ander soort medewerk(st)er in de kamer zou hebben. Toen de chirurg mij vlak daarna binnenriep vroeg ze aansluitend of ik bezwaar had als “die en die” mee zou kijken. Ik antwoordde dat ik geen bezwaar had, mits de uitslag maar goed was. Terwijl ze verder de gang in liep, riep ze over haar schouder dat dit wat haar betreft “wel zo was”. Pfff, heel even had ik het benauwd.
Stel dat ze iets hadden gezien in mijn borst die nog nooit aan verraderlijke praktijken heeft gedaan (behalve dat kleine akkefietje met een fybroadenoompje … Lief-monster-fybroadenoompje
De uitslag was goed. De “toe-/meekijker” was een arts in opleiding. Hij mochteven kijken en zelfs voelen. Geen probleem, de uitslag was goed en op mijn littekens ben ik trots met een neiging naar voyeurisme. Ik vertelde de chirurg over mijn klachten en symptomen en ze was het met me eens over mijn conclusie: het is maar goed dat ik niet ben gestart met de tamoxifen. Want als ik die had geslikt, waren alle klachten die ik had en/of nog steeds heb, zonder enige twijfel allemaal geregistreerd als “bijwerking van tamoxifen”. Dan had het nog lang geduurd voordat duidelijk was geworden dat er iets anders aan de hand was. Ik wil er niet aan denken. De deur is daarmee definitief dicht voor de anti-hormoontherapie.
Na afloop liep ik nog even langs het secretariaat van de afdeling radiologie voor mijn cd’tje. De secretaresse van de vorige keer zat er ook, maar ik werd geholpen door haar collega. Ze hoorde echter dat ik naar het cd’tje vroeg en herkende mij. Ze vertelde dat het meer dan één cd was geworden. “Het zijn er best veel geworden” vertelde ze … Wel zes!
 |
| voor de operatie rechtervoet grote teen bij bovenste kootje doorgezaagd, ingekort en rechtgezet. Nog wat van de knobbel afgezaagd en dicht. Oh nee, de tweede teen, die werd op de middenvoet doorgezaagd en eveneens ingekort (nodig omdat deze anders te lang zou zijn in verhouding tot grote teen. |
 |
| het resultaat met plaatjes en dat alles luisterend naar Chris Rea met "driving home for Christmas"; het was immers december 2012). Eigenlijk ... moet m'n andere voet ook nog door dit traject (echt! en niet voor de mooiheid) maar ik wacht nog "even". |
Geen opmerkingen :
Een reactie posten