zaterdag 26 april 2014

Koningsdag

De allereerste Koningsdag lijkt bij de eerste beschouwing weinig anders te verlopen dan de voorlaatste 
Koninginnedag. Gert-Jan is in alle vroegte met onze meuk uit de schuur, de aanbouw (lekker  uit het zicht van ons dagelijks leven) en van zolder vertrokken naar de Oranjemarkt. Martijn is solidair mee zodat er vijf euro “stageld” bespaard kan worden op het stageld. Hij is weliswaar inmiddels officieel langer dan mij, maar overduidelijk valt hij nog in de categorie “kinderen”. Marieke ligt als gebruikelijk nog in haar bed. Het stralende weer zorgt hopelijk voor veel publiek en veel kopers. We zullen er ongetwijfeld niet rijk van worden. Evenmin zullen we er van op vakantie kunnen, hooguit een dagje naar de Efteling of Bobbejaanland.


Wat rijk worden en op vakantie kunnen betreft is onze hoop gevestigd op het Staatslot dat op de koelkast hangt. Maar het zal wel niet gebeuren. Eigenlijk denk ik dat we dat in dit leven niet verdienen of zo. Als er al een keer geld in de vorm van een “bootje” binnenkomt, komt er meestal een fikse “onverwachte kostenpost” achteraan.

Ik hoop vooral dat hij veel spullen kan achterlaten zodat we in huis wat ruimte krijgen. Maar wat zou het leuk zijn als we eindelijk een keertje geld hadden om op vakantie te gaan. Zorgeloos weg is eigenlijk wat we zonder meer verdienen. Maar het zit er niet in. Kamperen is geen optie (ik kan niet zonder fatsoenlijk bed en bovendien hebben we een hond). Zie je die in een hete tent of caravan? Geen vakantie dus.

De laatste Koninginnedag had in huize Schetselaar een speciale betekenis. Het was de DAG VOOR DE DAG. Onze dochters waren nog net niet hysterisch-aan-het-aftellen voor de mooiste-dag-van-hun-leven. Want 1 mei 2013 gingen we naar Antwerpen vanwege het concert van One Direction. De meiden hadden al een half jaar lang afgeteld, maar op 30 april hoefde ze nog maar één nachtje te slapen. Op 2 mei 2013 was het weer helemaal voorbij en konden ze alleen nog maar terugkijken.
 



Ik … ik had nog vooral last van tuitende oren. Op dat moment had ik geen niet het geringste voorgevoel van wat er de dagen daarna zou gaan gebeuren. Wat ben ik blij dat ik toen nog niets wist en dat mijn onderbuik in alle talen zweeg. Over een kleine twee maanden beleven onze dochters de tweede-mooiste-dag-van-hun-leven. Ze hebben namelijk kaartjes voor het stadiontour concert in Amsterdam. Dit keer breng ik ze weg en blijf ik buiten. Ik trek de grens bij One Direction op 18.500 gillende meisjes. Een stadion vol is me teveel van … (vul maar in). Bovendien hebben de meiden nu “ervaring” en de omgeving van de Amsterdamse Arena kent Merel op haar broekzak.

Maar dan Merel, die zorgt voor variatie. Zij zit in Amsterdam – al de hele week en ook de komende week. Ze is haar volgende wintersport vakantie bij elkaar aan het verdienen bij mijn zus. Zo valt ze met haar neus in de boter. Nadat ze maandag was gearriveerd, belde ze op met de mededeling “dat ze in Veldhoven NIET weten hoe je een Koningsdag of Koninginnedag moet vieren”. In Amsterdam was op de Weteringschans (en ongetwijfeld ook in vele andere straten) de stoep volledig met krijt afgetekend en opgedeeld in vakken. De verkoopplekjes tijdens de Oranjemarkt waren zichtbaar verdeeld en uitverkocht. Ik vermoed dat die afbakeningen met de hoosbuien van de afgelopen dagen regelmatig moesten worden bijgetekend.

Merel vermaakt zich dus vandaag. Ze verkoopt koffie en croissants en gisteravond beleefde ze de allereerste “Koningsnacht”. Den Haag zal de nacht hebben omgedoopt tot “Koningsnach” (zonder t), maar ik zag internet speculaties over een variant “WillemsNach”.

Toen ik nog in Den Haag woonde, ben ik wel eens naar de KoninginneNach geweest, het was een feestje. Maar die drukte is niet zo aan mij besteed. Ik vind het wel goed zo thuis op zaterdag op de allereerste Koningsdag ooit. Het is een beetje jammer dat het zaterdag is, niet alleen omdat ons een extra vrije dag door de neus wordt geboord. Ook jammer omdat het mijn wekelijkse “wasdag” is. En zoals gebruikelijk heeft ook op deze wasdag standaard hetzelfde kind het vuile goed niet aangeleverd.

Het is goed, het geeft me een beetje het gevoel van “alles is normaal”. Normaal alsof het niet de komende week een jaar geleden is dat ik voor het eerst ontdekte dat er opnieuw (bijna elf jaar na de eerste keer) iets vreemds aan de hand was met mijn linker borst. Als het goed is, zal mijn linker borst 3.0 nooit voor paniek kunnen zorgen van hetzelfde kaliber. Maar zeg nooit “nooit”. Een enkele achtergebleven cel van het oude weefsel kan theoretisch voldoende zijn om uit te groeien tot een ongewenste indringer. Bovendien heb natuurlijk nog de rechter borst die voor problemen zou kunnen zorgen. Maar ik ga daar maar niet van uit zolang er niets aan de hand is.

De behandeling is inmiddels in de laatste fase beland. Op 1 september krijg ik de laatste dosis herceptin. Verder heb ik (voorlopig) besloten de anti-hormonale therapie te laten voor wat het is. De meerwaarde van een paar procent winst bij een theoretische berekening is het mij niet waard. Als ik wel was begonnen met tamoxifen, dan zouden de huidige symptomen zonder enige twijfel allemaal zijn toegeschreven aan dat medicijn. De kansberekening is bovendien gebaseerd op behaalde resultaten en gemiddelden … Hoeveel mag je daar überhaupt op vertrouwen want je zult maar net die ene procent pechvogel zijn uit een 99% kansberekening).

Met tamoxifen in mijn lichaam zouden de huidige symptomen zonder twijfel veel langer zonder diagnose zijn gebleven. Dan zou ik hollend achteruit zijn gegaan. Het versterkt mijn gevoel en besluit. De oncoloog wil natuurlijk liefst wel dat ik tamoxifen ga slikken. Maar ze heeft nog steeds begrip voor mijn beweegredenen. Dat naar haar idee de prognoseberekeningen bij mijn tumor afmeting iets te rooskleurig zouden zijn vanwege de multifocaliteit (ofwel meerdere plekjes) neem ik voor lief. Het computerprogramma waarmee een prognose kan worden bepaald, Adjuvant Online, vermeldt nadrukkelijk dat de berekening slechts geldig is bij patiënten met 1.0 variant. Met mijn tweede ronde val ik buiten de boot van de berekeningen. Ook al wordt ik curatief behandeld omdat deze tumor volledig los bleek te staan van de eerste ronde (is het daarmee eigenlijk niet opnieuw een 1.0), ik weet nu heel goed dat niemand ooit helemaal veilig is.  De “100% genezen” verklaring is weggelegd voor de “beroemdheden”. De garantiebepaling wordt door deze patiëntengroep mogelijk niet gelezen. Die zegt namelijk in kleine lettertjes “garantie tot aan de deur”.

We zullen het wel zien, we maken het wel mee. In de tussentijd heb ik straks op het (Haagse) strand de strakste buik van allemaal. Zie je de “zwembandjes” al denken? Drie kinderen en geen grammetje overschot op haar buik, geen los vel en geen hangende borsten. “Hoe doet ze dat, zou ze een personal trainer hebben en elke dag in de sportschool vertoeven?”.

 
Tja, je moet er wat voor over hebben, maar het kan zonder pijn.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten