Maison de Bonneterie en wandelende goudmijnen

Maison de Bonneterie gaat sluiten. Zo luidde vandaag het nieuws. De Haagse vestiging is onlosmakelijk verbonden met mijn jeugd. Den Haag zal Den Haag niet meer zijn zonder de Bonneterie. Wie of wat wordt de nieuwe inwoner. In 1993 zag ik een wandelende goudmijn. Als ik hem toen had gestrikt zou ik het nu wel weten. Ik zou een bod doen op het gebouw aan de Gravenstraat. Het bod zou zo hoog zijn dat de eigenaar niet zou kunnen weigeren.

Bron: lift

Het was liefde op het eerste gezicht toen ik bijna 35 jaar geleden voor de eerste keer via het trappenhuis van de Bonneterie naar boven liep. Na veel zeuren en zelf sparen kreeg ik eindelijk mijn zin. Ik kreeg een College jas en dito sjaal. Beide waren te koop bij de Bonneterie. Met bijbehorende ‘penny shoes’ zou ik er op mijn Wassenaarse middelbare school ‘helemaal bij horen’.

Bron: trappenhuis

Ik was acuut smoorverliefd op het gebouw en verkondigde dat ik als ik ooit rijk zou zijn dat gebouw zou kopen. Voor de brede vensterbanken in de trappengalerij zou ik gordijntjes hangen. Ik zag mij al zitten met een boek net zoals de jonge ‘Jane Eyre’.

Leunend over de balustrade en kijkend naar de lagere verdieping en begane grond mijmerde ik hoe het zou zijn als je daar een feest zou geven.

Mijn moeder heeft regelmatig geadviseerd dat ik een miljonair moest zoeken. Geen andere man zou aan mijn wensen kunnen voldoen. Voor dit gebouw had ik meer aan een miljardair . Maar ik had geen flauw idee waar ik die zou moeten vinden en zo trouwde ik tegen het advies van mijn moeder in met Gert-Jan. Niet voor geld maar ‘slechts’ uit liefde.

Vandaag heb ik ontdekt hoe je een miljonair kunt vinden, herstel ... een miljardair. Ik had een baan moeten zoeken als verkoopster bij de Bonneterie of de Bijenkorf. Met een baantje achter de kassa heb je dé ultieme kans een miljardair te ontmaskeren. Hoe je die miljardair vervolgens moet strikken heb ik overigens nog niet bedacht. In beide winkels stond ik oog in oog met een miljardair, gewoon bij de kassa (overigens beide keren met Gert-Jan aan mijn zijde en dus was flirten in beide situaties minstens 'niet zo charmant' geweest).

Een miljardair herken je dus niet aan zijn auto, kleding of accessoires. Zo is het bij de Italiaanse meren een peulenschil om een miljonair te vinden. Je doet een korte inspectie van de parkeerplaats van de plaatselijke supermarkt. Als er Ferrari’s en/of Lamborghini’s staan, neem je je positie in om toe te slaan als de prooi is teruggekeerd bij zijn mobiel. Voor zulke auto’s hoef je geen miljardair te zijn. De identificatie van een miljardair zit in een veel kleiner detail, het past tussen twee vingers. De ogen van de beide verkoopsters zagen het geheim vastgehouden door hun eigen vingers.

In de zomer van 1993 probeerde ik Gert-Jan te overtuigen van een bestaan in Den Haag. Ik wilde laten zien dat Den Haag meer te bieden had (ook mijn overtuiging wankelt nu de Bonneterie gaat sluiten) dan Veldhoven. Ik nam hem naar mijn favoriete plekjes en dus ook naar de Bonneterie. Bij de kassa op de modeafdeling stond een klant voor ons. Hij leek afkomstig ‘omgeving Hong Kong of Singapore’. Ik herinner mij vooral de enorme berg aankopen die hij bij de kassa had neergelegd. Stuk voor stuk dure merken en niets was afgeprijsd. Toen zijn vrouw (dat neem ik aan) de berg bijna verdubbelde door er nog eens een extra stapel aan toe te voegen, bedacht ik mij dat ze moesten bulken van het geld. Zonder blikken of blozen noemde de verkoopster het uiteindelijk te betalen bedrag. Ze was duidelijk gewend aan klanten die "flink uitpakken" bij het uitgeven van hun geld. Gert-Jan en ik zien nog altijd helder voor ogen hoe de blik in haar ogen 180 graden veranderde. Twee ongelovige ogen staarden naar de credit card die ze had aangepakt. Credit cards waren in die tijd gemeengoed, niets bijzonders. Dit was echter niet zomaar een credit card. Dit zwarte kaartje kwam zonder limiet.

Jarenlang was ik onbewust van wat we die middag hebben gezien. Vandaag zocht ik op Google welke bank indertijd een credit card hanteerde zonder limiet. Ik ontdekte een gerucht uit de jaren tachtig en negentig. Een credit card waarvan nog altijd niemand zeker weet of die werkelijk bestond.

Centurion Card ‘De mythe’

bron afbeelding

In de jaren 80 en 90 gingen er geruchten over een magische creditcard, waarop geen limiet zat en waarmee de raarste luxe-items besteld konden worden bij een persoonlijke butler-service. Zo zou iemand -na het zien van de film Dances With The Wolves- telefonisch het paard uit die film besteld hebben. Een ander liet strandzand uit de Dode Zee ophalen voor een spreekbeurt van haar zoontje. Ook de Concorde charteren voor een privé vliegreis zou met de magische zwarte creditcard een peuleschilletje zijn.

American Express maakte handig gebruik van dit gerucht, maar dat was pas in 1999 toen zij kwamen met de ‘Centurion Card’. Deze credit card werd gebaseerd op die mythe. De Centurion kwam eveneens zonder limiet, is zwart en van geanodiseerd titanium en slechts te verkrijgen “op uitnodiging”. Zagen wij die middag bij de Bonneterie een ‘Mythe’? Wie zal het zeggen.

Jaren later zagen we een Centurion bij de Bijenkorf in Den Haag. Ook deze kaart bracht een medewerkster diep onder indruk van een allesbehalve alledaags betaalmiddel. Als ik het goed bekijk heb ik twee keer een levende goudmijn gezien. Maar dan wel met een goudader zonder einde.