Grommende hond

Je kunt nog zo positief ingesteld zijn, vroeg of laat springt er een grommende hond uit zijn hok en valt hij aan. In het meest gunstige geval is het een hond die je alleen maar bang wil maken en zal hij niet bijten. Dat is eenvoudig gezegd het leven met kanker en angst voor uitzaaiingen. Indien die hond niet bijt (ofwel: onderzoek wijst uit dat je symptoom van dat moment géén uitzaaiing is) moet je hem weer terug zien te krijgen in zijn hok, veilig aan zijn ketting. De angst krijg je natuurlijk nooit helemaal weg. Nu ben ik niet bang voor honden, maar als ze vanuit het niets en onaangekondigd en vooral grommend op me af komen, nee dank je.

Gisteravond beleefde ik zo’n momentje. Inmiddels weet ik dat ik mij bijna heb laten afschrikken door een schattige pup. Maar gisteravond schrok ik mij wezenloos. Ik werd wakker door een keiharde knal vanuit mijn hoofd. Een knal zo hard dat mijn hoofd los kwam van mijn kussen. Het leek verdacht veel op het effect van een klapband, waarbij je – als deze explosie hard genoeg is – los komt van de grond. Door de knal vanuit beide oren veerde mijn hoofd omhoog. Ik begreep er niets van. Geen bloed, geen pijn en mijn hoofd was nog steeds in tact. Ik voelde niets vreemds, ik zag niets vreemds. De knal kwam en ging. Uiteindelijk viel ik opnieuw in slaap.

Vanochtend herinnerde ik mij die knal. Even leek er een hond uit zijn hok te komen. Ik vroeg me af wat ik toch had gehoord en of er iets in mijn hoofd zou zitten dat er niet thuishoort? Gisteravond had ik lichte hoofdpijn, maar vóór die knal hoorde die onbenullige pijn bij “stress”. Vanochtend deed een ander plekje op mijn hoofd pijn. Geen puistje te zien, oppervlakkige pijn, maar wat moet ik er mee? Ik heb al genoeg herrie in mijn hoofd met tinnitus. Dit soort kabaal zit ik niet op te wachten, al helemaal niet als het “iets is”.

Internet is mijn almanak voor alles. Met als basis een dosis nuchterheid kom ik over het algemeen op het juiste spoor. Nog nooit heb ik mijzelf onzinnige aandoeningen toebedacht alleen maar door te lezen over wat er al dan niet kan gebeuren. Maar eerlijk is eerlijk: ook al zijn er vooralsnog geen uitzaaiingen gevonden, dat is geen enkele garantie voor de toekomst. De meeste uitzaaiingen worden namelijk helemaal niet bij de eerste diagnose van borstkanker vastgesteld. Mijn tumor is echter van een agressieve soort en heeft geheime deurtjes ter beschikking om naar de rest van mijn lijf door te dringen.

Dus ging ik vanochtend toch maar het internet op en typte “een knal in je hoofd horen”. Mijn zoekopdracht werd na een paar woorden al automatisch aangevuld. Het zal eens niet zo zijn, ik maak weer wat mee. Net als ik vind dat het leven te saai wordt.

www.grenswetenschap.nl

Wat ik heb gehoord, hoort bij het “Syndroom van het exploderende hoofd”. Een heus syndroom dus waar weliswaar niets aan te doen valt, maar dat blijkt helemaal niet erg. Er is geen verder onderzoek nodig en zelfs medicijnen blijken niet te bestaan of nodig te zijn. Het enige wat mag en kan is “geruststelling van de patiënt”. Mooi, dan mag deze “valse hond” vrij rondlopen want zo’n ketting vind ik dan toch maar sneu.