#kanjerguusje

In november 2011 schreef ik een stukje voor mijn blog. Het ging over een klein blond meisje en Guusje was haar naam. Ze werd bekend onder de naam #Kanjerguusje. Zouden er mensen zijn die nog niet van haar hebben gehoord? Ik kan het me bijna niet voorstellen.

Door haar vader Lowie begon ik met bloggen. Ik kan - nog steeds - alleen maar dromen ooit zo goed te worden. Hoe graag had ik mijn hoofdonderwerp luchtig en humoristisch gezien. Achterhaald door de feiten mag ik nu echter zelf ervaren hoe de sociale media je kunnen dragen, bijstaan en ondersteunen.

Het stukje over Lowie en zijn Guusje bleef een 'concept' en kwam niet op mijn blog. Eigenlijk was ik bang dat plaatsing van het stukje de suggestie zou wekken dat ik via haar aandacht voor mijzelf zocht. Dat was niet mijn bedoeling. Vandaag kwam ik het tegen. In anderhalf jaar is er veel gebeurd. In het stukje noem ik de drie miljoen paginaviews die het blog van Lowie had bereikt. Inmiddels is het de twaalf miljoen gepasseerd en het verdient nog véél meer aandacht!

Hieronder dan toch het stukje als eerbetoon aan een klein dapper meisje dat in staat was te genieten onder onmogelijke omstandigheden. En ook omdat er nog véél meer kanjers zijn zoals Guusje.

Guusje

Ergens in mei/juni 2011 kwam ik op Twitter een berichtje tegen met een oproep om #KanjerGuusje trending topic te maken.
Nieuwsgierig als ik ben, wist ik niet wat me zou overkomen na het aanklikken van de link naar het blog dat er meer over vertelde. Het bleek het verslag te zijn, geschreven door een vader waarvan een van zijn zes kinderen heel erg ziek was. Guusje was toen 9 jaar, bijna 10 en ze bleek een - uiteindelijk ongeneeslijke - tumor te hebben. De tumor was niet te verwijderen en het doel werd uiteindelijk om Guusje met zo weinig mogelijk pijn te laten hebben.

Je hoort vaker berichten over kinderen die de oneerlijke strijd met kanker aan moeten gaan en al dan niet winnen of verliezen. Vroeger op de lagere school, toen ik in het laatste jaar zat, hadden we ook een jongetje op school, een klas lager dan ik. Hij verloor de strijd met leukemie. Chrisje wilde net als Guusje naar school (als het even kon). Ook in die tijd waren kinderen hard en gemeen. Maar niemand die in de buurt kwam van de pruik van Chrisje. We wisten allemaal waarom hij een pruik had. Ik kan me nog zo goed herinneren hoe we als school meeleefden en huilden toen het bericht kwam dat Chrisje was overleden. Met de hele school naar de kerk deelden we in het verdriet.

Terug naar Guusje. Vrijwel direct merk ik dat ik dagelijks op het blog van vader Lowie kijk naar nieuws. Hoe zou het gaan met Guusje. Normaal gesproken blijft het bij een berichtje of hoor je toevallig van iemand waarvan het kind ongeneeslijk ziek is. Veel kom je niet te weten tenzij je bij de intimi hoort. Bij Guusje loopt het anders. Haar vader houdt een open blog bij en de hele wereld of in ieder geval zij die Nederlands kunnen lezen en begrijpen mogen meeleven. Lowie blijkt een geboren schrijver te zijn. Op een onnavolgbare wijze weet hij de liefde, de angst, het verdriet en de mooie momenten tussendoor te beschrijven. De uitvaart die terug te lezen is via het blog, wordt een hoogtepunt. Met regelmaat zit ik huilend achter mijn laptop of schiet ik vol bij het lezen van de berichten via mijn telefoon. Aan de reacties te zien, ben ik daarin alles behalve de enige.

Stichting Doe een Wens zou de grootste wens van Guusje uit laten komen: een bezoek aan de winkel van Harry Potter. Het mocht niet zo zijn. Twee dagen voor hun vertrek naar Amerika is Guusje op 30 oktober overleden op haar eigen moment. Op dat moment werd Guusje opnieuw trending topic, volgens de verhalen omdat zij dat wilde worden. Onzin natuurlijk, zij wilde naar de wereld van Harry Potter.

Doordat Guusje echter zoveel aandacht kreeg op twitter is er iets moois gebeurd. Mensen worden wakker geschud. De teller van het blog van vader Lowie ‘sloeg een week geleden op hol’. Inmiddels is de site bijna 3 miljoen keer bekeken, natuurlijk een hoop vaste bezoekers, maar de teller loopt door, continue. Guusje haalde de kranten en haar vader wordt zelfs gevraagd een interview te geven voor Omroep Brabant. De reactiestroom is ongelooflijk.  Zoveel mensen die meeleven in wat voor alle ouders ‘de grootste nachtmerrie’ moet zijn, nl. ‘het verliezen van je eigen kind’. Het maakt niet uit hoeveel kinderen je hebt, ze zijn je allemaal even lief. Mijn opa had 11 kinderen en met de geboorte van ieder kind was hij even gelukkig. De aandacht voor de kanjerketting is enorm en donateurs melden zich aan. Er volgen aanbiedingen om het blog in boekvorm uit te geven.

Het allerbelangrijkste is dat we niet weer in slaap vallen. Laten we aandacht houden voor het verdriet van de mensen om ons heen.