Eindelijk, na al die tropenjaren te hebben doorlopen, voelde ik me eindelijk - voor het eerst – zorgeloos gelukkig. Een etiketje rijker, een hoop bagage maar alles leek op zijn plaats te liggen. Er moest nog wat gewerkt worden mijn communicatieve vaardigheden – niet in de laatste plaats met manlief – maar we gingen er komen. Twintig jaar samen staat voor de deur.
Dat zorgeloos gelukkig zijn, lijkt voorbij. Er was nog wel wat ‘gewone stress’. Oudste dochter zit middenin haar eindexamen. De stress uit zich zelfs in lichamelijke richting. De jongere twee kinderen hebben half juni hun proefwerkweek en één van hen maakt grote kans op een doublurejaar. Dat is niet erg. Daar zit ze zelf ook niet zo mee. Maar het gaat het geluk terugkomen of ben ik het nu voor altijd kwijt. Kun je nog wel zorgeloos gelukkig zijn als je twee keer de foute hoofdprijs wint en de tweede keer nog een veel grotere prijs blijkt te zijn dan de eerste? De afgelopen elf jaar was ik zelden bang dat het terugkwam. Het boek was uitgelezen en dichtgeslagen om nooit meer opnieuw te worden geopend. Afgekeurd voor de verkoop want wie gun je zo’n boek.
Ik ben niet bang voor de operaties die gaan komen. Het resultaat wordt vast mooi. De Herceptin waar de tumor gevoelig voor is, oké. Klinkt logisch zullen we maar zeggen. De bijwerkingen zijn ook behoorlijk maar lijken vooralsnog iets minder heftig. Wat een verschil met elf jaar geleden. Alles is te vinden op internet. De hormonen die ik vijf jaar moet slikken, overleef ik ook wel (hoop ik). Liever geen tien kilo gewicht erbij, maar met een beetje opletten, kan dat vast wel onder controle gehouden worden.
Het is de vier maanden chemo waar ik mee zit. Hoeveel vergroot dat gif mijn kansen? Is het een procent of vijf die mij gegeven wordt. Vijf procent minder kans op terugkeer op vijfjarige overlevingsbasis? Vijf procent minder kans op terugkeer terwijl tegelijkertijd er heel veel wordt afgenomen? Chemo maakt alles kapot. Het haarverlies vormt een van mijn grootste angsten. Mét chemo gaat de algehele conditie (die toch al niet veel soeps is sinds mijn voetoperatie) met honderd procent zekerheid naar standje nul. Of ik nog kan werken – zoals ik zo graag wil omdat dat zó goed voor mij is – moet ik maar afwachten.
In een ongunstig scenario – met uitzaaiingen – weet ik überhaupt niet wat ik wel/niet ga accepteren. Van mij maken ze geen proefkonijn. Ik heb van nabij meegemaakt hoe het met de proefkonijntjes onder ons afloopt. De resultaten zijn vrijwel altijd voor een volgende generatie en het konijntje zelf blijft zitten met de doodzieke gebakken peren. Maar ben ik mét chemo bij geen uitzaaiingen en geamputeerde borst niet net zo goed een proefkonijn? Als alles wordt weggehaald, waarom dan chemo?!
Er zijn vragen genoeg, mijn toekomst is onzeker en ik mag niet vooruit lopen op de feiten. Vertel dat een ADHD-er die alle balletjes in de lucht wil houden. Gisteren zijn de longfoto’s gemaakt, er volgde een echo van de lever en ik mocht ervaren wat een herrie een MRI maakt. Met de resultaten van de botscan die morgen plaatsvindt, krijg ik maandag 27 mei 2013 de uitslag doorgebeld.
Ik weet nu zeker dat de afgelopen periode in ieder geval bedoeld is geweest om mij hier klaar voor te stomen. Vooralsnog voel ik me wel die ‘sterke vrouw’. Ze is er nog en is van plan te blijven.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten