zaterdag 25 mei 2013

Littekens met verhaal



In 47 jaar heb ik aardig wat littekens verzameld. Op mijn ziel maar zeker ook tastbare exemplaren.

Laten we ze eens onder de loep nemen. Op mijn linkerwang zit een inmiddels vervaagd kuiltje. Ondiep en nog nauwelijks zichtbaar (mede doordat de jaren beginnen te tellen en de huid wat verzakt). Het is een overblijfsel van een wespensteek op mijn vierde jaar. Het was een zondag en ik herinner mij die als gisteren. Mijn gezicht zwol op en ’s nachts huilde ik van de pijn. Mama kwam aan mijn bed. Vele jaren werd ik al panisch bij het zien van een wesp.

Op mijn linker wijsvinger prijkt op het midden kootje een streepje van bijna twee centimeter. Met de bovenkant van die vinger probeerde ik een aantal jaar geleden een glasplaat van een fotolijst (20x30) op te vangen. Leek me zonde als die op de tegelvloer kapot zou vallen. Ik vroeg manlief om een pleister. Hij kwam kijken en stelde voor even naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis te rijden.

Mijn rechter kuit heeft ook een litteken. Toen ik 20 was en op vakantie in Griekenland kwam ik terug van een avondje stappen in de disco. Een paar Tequila’s Sunrise rijk, constateerde ik dat het hek bij het hotel dicht was. Ik besloot – niet wetend hoe impulsief ik als niet-gediagnostiseerde-adhd’er was – over het hek te klimmen. Bovenop het hek (met ijzeren punten in hogere en lagere posities) constateerde ik dat mijn rok (lievelingsexemplaar) vast zat. Met beide handen probeerde ik die los te halen en klapte achterover. Daar hing ik midden in de nacht om een uur of 4 als een gespieste souvlaki. Geen idee hebbend wat help op zijn Grieks was, riep ik in het Engels om hulp. De beheerder kwam naar buiten en hielp mij omlaag. Pas toen ik mijn been betastte, merkte ik dat er wat vlees naar buiten stak. De wond werd schoongemaakt en ik ging naar bed. De volgende ochtend kon ik met moeite het raampje/luikje van mijn kamer open gooien en om hulp roepen. Mijn kamer grensde aan het midden pleintje. Zo maakte ik kennis met een Grieks ziekenhuis. Daar kom je liever niet. Daar is denk ik het martelen uitgevonden. Die verwonding bracht me echter wel in de stuurhut bij de kapitein op de ferryboot van Athene naar Santorini. Daar stond de verbandkist en mijn wond moest verzorgd worden. Het ziekenhuis op Santorini waar uiteindelijk de hechting werd verwijderd, was niet veel anders dan in Athene. Wegblijven!

Mijn linkervoet is inmiddels ook wat littekens rijker. Deze zijn afkomstig van de operatie van afgelopen december in verband met mijn kromme grote teen en te lange tweede teen. Eigenlijk had de andere voet nu aan de beurt moeten zijn. Maar ja, soms liggen prioriteiten ergens anders.

Op mijn onderrug tussen de derde en vierde wervel prijkt ook een mooi streepje. Restant van mijn hernia-operatie in 1991. Mooi genezen maar afgelopen week was dat litteken voor de radioloog een reden om na de botscan om foto’s van mijn onderrug te vragen.

Mijn rechterknie heeft aan de binnenkant een klein kuiltje precies op de plek van het scharnier. Smerig verhaal maar een overblijfsel van een gemene steenpuist waardoor ik tijden nauwelijks kon lopen, laat staan dat ik aan de door-mij-gehate gymles mee hoefde te doen. Een tijdlang was het een gaatje waardoor je naar binnen kon gluren. Uiteindelijk groeide er een nieuw laagje vel tussen.

Onder mijn rechter elleboog is de huid een beetje afwijkend. Toen ik 21 was, en met ex-vriendje op de motor op vakantie, gingen we in de Peleponnesos (het vaste land van Griekenland) onderuit. De weg was glad en lag met de verkeerde kant omhoog in de bocht. We gleden weg. De helm die ik aan mijn pols had hangen (veel te warm voor zo’n ding) rolde voor mij uit richting het ravijn. Ik kwam er vanaf met een wondje aan mijn knie en flinke schaafwond onder de elleboog. De mouw van mijn lichtgele Lacoste polo heb ik (of mijn moeder die toen nog zo lief was mijn was te doen) nooit meer echt schoon gekregen. Toen we in het volgende stadje op zoek gingen naar een apotheek, hoorden wij in onvervalst-plat-Amsterdams iemand constateren dat ik flink was onderuit gegaan.

Mijn rechter duim heeft een inkeping in de nagelriem. Die kwam ooit klem te zitten tussen twee hondenbekken. Onze vorige Boxer was in een knokpartij verwikkeld en ik wilde haar achterpoot pakken om haar weg te sleuren. De twee draaiden zich op het verkeerde moment.

Verder is er natuurlijk nog een hele serie littekens bij gekomen door de borstkanker van elf jaar geleden en de reconstructie die in 2005 heeft plaatsgevonden. Die gaan nu veranderen. Als de plastisch chirurg het ziet zitten en ik krijg mijn zin, dan wordt mijn buik ook een flink exemplaar rijker om boven de gordel van dienst te zijn. Daar zullen we het verder maar niet over hebben.

Het zijn er zat en allemaal hebben ze een verhaal. En zij die nog komen gaan, krijgen een nog groter verhaal. Misschien wel een horror story met een happy end.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten