Bewapend met de i-pod van broer Frank nam ik plaats in wachtkamer 3 bij de afdeling radiologie van het MMC Eindhoven. Vandaag moest de echo van de rechterborst worden gemaakt. Er was al verteld dat als de radioloog het plekje van de MRI kon vinden, dat hij dan een punctie zou doen.
Het duurde lang voordat ik aan de beurt was en met Kathleen Ferrier die mij via de i-pod toezong, begon ik in een nieuw boek “The Hundred-Year-Old Man” van Jonas Jonasson. Het boek gaat over een man van honderd jaar die een uur voor zijn eeuwfeest uit het raam klimt van zijn kamer in het verzorgingshuis. Zodoende ontsnapt hij aan het feest waarbij de burgemeester ook zal komen.
Ik wil ook honderd worden. Het begon net leuk te worden en ik ben nog niet op de helft. Als ik honderd word, zal dat in ieder geval met een hoop littekens zijn, letterlijk en figuurlijk. De stress brengt flinke schade aan.
Maar goed, terug naar de wachtkamer. Ik moest lang wachten. Er kwamen andere vrouwen en die waren eerder aan de beurt dan ik. Het bleken allen klanten voor de mammografie. Ik moest in de andere kamer zijn. Bij de eerste voor mij werd de echtgenoot er bij geroepen. Geen goed teken, dan gaan ze na de mammografie door met een echo en punctie. Na lang wachten werd ik opgehaald en meegenomen naar een andere echokamer waar plaats voor me was gemaakt. De bedoelde kamer kwam blijkbaar voorlopig nog niet vrij.
De radioloog vroeg tot tweemaal toe bezorgd of ik niemand bij me had en echt alleen was. Helaas het was niet anders. Gert-Jan moet ook af en toe werken. Tussendoor ging meermalen de telefoon, zowel die van hemzelf als van de verpleegkundige/assistente die tussendoor een coil ging halen. Deze zou worden geplaatst op de plek des onheils. Zij kwam met coil en al bellend terug en werd door de radioloog gemaand de arts aan de andere lijn ‘op te hangen’. De telefoons werden steevast uitgedrukt. Er werd gezocht met het echo-apparaat, er werd op de knop gedrukt om foto’s te maken en de radioloog vond het gezochte-plekje precies waar de MRI niet helemaal duidelijk was. Hij vertelde direct dat het erg leek op een fybroadenoom. Een zeer goedaardig knobbeltje of weefselplekje dat bestaat uit borst- en bindweefsel. Gezien mijn leeftijd is het waarschijnlijk nogal ‘verbindweefseld’ en viel het dus extra op bij de MRI. Ik vroeg of hij 99% zeker van zijn zaak was. “Nee”, zei hij. “Meer”. Hij overbood zelfs mijn schatting van 99,9% en wilde zelfs over de 99,99% heen. Ik hou van die man. Hij wilde wel een punctie doen, niet vanwege twijfel maar om te laten zien en bewijzen dat hij gelijk heeft. Het werd een bloederig zooitje. Het stukje weefsel probeerde uit alle macht weg te kruipen en zich te verplaatsen maar was toch niet helemaal veilig voor de schietende naald van de radioloog.
Om het plekje bij volgende mammografieën goed te kunnen traceren, werd de coil aangebracht. Na het dichtplakken van het minuscule sneetje werden twee mammografieën gemaakt om te bepalen of de coil goed was aangekomen. Dat was het geval en ik mocht gaan om het vooralsnog goede nieuws te verspreiden. Nu eerst weekend, hopelijk met wat zonneschijn, en dan maandag op naar de MRI van de buik en het klieronderzoek van dinsdag.
Update: Net werd ik gebeld door de mammacare verpleegkundige. De dienstdoende weekend radioloog is bereid morgen (zaterdag) de MRI uit te voeren. Hiermee wordt maandag meer duidelijk. Verder heeft de radioloog naar haar bevestigd dat het onderzoek van vanochtend naar zijn idee een fybroadenoom heeft aangetoond.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten