vrijdag 15 maart 2013

Murphy's law, toeval of domme pech?


Begin december crashte mijn laptop. Mijn laatste back-up op de externe harde schijf, de Lacie, was weliswaar niet al te recent maar had nog wat oude versies van de belangrijkste bestanden. Zo bleef de schade beperkt, althans voor een paar maanden. Want onlangs sloeg Murphy’s law toe. Of was het gewoon toeval of domme pech?
Met een oude systeemherstelschijf kreeg ik begin december de boel weer op gang. De harde schijf bestond uit twee delen en na het her-formatteren van de C-schijf bleken al mijn foto’s nog op de E-schijf te staan. Ik moest ze weliswaar opnieuw sorteren in Picasa maar daar had ik tijd zat voor. Ik zat immers acht weken in het gips. Al waren ze wel verloren gegaan, dan nog stond er een vrijwel complete kopie van alle foto’s op onze Lacie.


Twee weken geleden crashte mijn laptop opnieuw. Systeemherstel lukte niet en ik bracht hem naar een reparatieshop in de buurt. Al snel bleek dat de harde schijf was overleden, zo dood als een pier. Terwijl de reparatie plaatsvond, controleerde ik thuis mijn Lacie op wat ik nog over had. Voldoende om niet in paniek te raken, zo bleek al gauw.
Een paar dagen later was ik klaar met installeren. Alle programma’s, met name mijn woordenboeken draaiden weer met de juiste licenties, de herstelschijven waren gebrand. Kortom, ik was klaar voor een brave back-up naar onze Lacie. Ik pakte de Lacie, sloot hem aan … en er bleek geen stroom te zijn. De Lacie deed het niet meer. Hij rook verdacht en een lichte paniek brak bij mij uit. Ik was niet in de gelegenheid om linea recta naar de reparatieshop te racen. Ik was die ochtend thuis omdat een koerier mijn niet-werkende gsm kwam ophalen. Er was mij een nieuwe gsm toegezegd. Nadat de koerier eindelijk was gekomen en was vertrokken met mijn oude gsm, sprong ik in de auto met mijn Lacie.
Ik liet hem achter in de reparatieshop. Daar zou hij worden opengebroken om de harddisk vervolgens op een dockingstation aan te sluiten. Een uurtje later volgde niet een verlossend telefoontje met goed nieuws. De boel was doorgebrand en er was kortsluiting veroorzaakt. Er was geen redden aan mijn foto’s.
Ergens in 2007 hadden we de Lacie aangeschaft nadat onze desktop was gecrasht met daarop al onze digitale foto’s vanaf het begin (eind 2004). Toen was ik zo’n drie jaar aan foto’s kwijt. Gelukkig hadden we in die tijd ook nog een gewone spiegelreflex camera die op ouderwetse filmrolletjes draaide. Belangrijke foto’s werden daarmee gemaakt, vooral vanwege de betere kwaliteit. Die spiegelreflex was echter ingeruild voor een digitale grote broer en daarmee zijn ontelbare foto’s gemaakt.
Bij benadering durf ik niet te zeggen hoeveel foto’s we kwijt zijn. Vele duizenden, dat is zeker. Het waren kinderfeestjes, uitstapjes, voetbalkampioenen, zwemwedstrijden, tenniswedstrijden, trainingen, dansoptredens, vakanties, nieuwe schoenen en kleren die op de foto moesten, schoolkampen, schaats-, sneeuw- , strand- en ander waterplezier in de achtertuin. Foto’s van onze ooit o-zo-kleine-boxer-pup die drie keer paste in onze West-Highland White Terrier, onze konijntjes in de sneeuw  en nog veel meer herinneringen. Herinneringen waarin je de kinderen groter en ouder zag worden.
Op Hyves, Twitter, Facebook en dropbox vonden we nog wat terug. Het is een schijntje van wat we ooit hadden maar het is iets. Ook op onze geheugenkaartjes van onze gsm’s staan natuurlijk nog foto’s van de afgelopen paar jaar.
Een klein voordeel in dit verlies is dat, nu de foto’s echt verloren zijn gegaan, ik de hele boel niet nog eens hoef te sorteren en in te richten op Picasa. Ieder nadeel heeft gelukkig toch nog een voordeel. We beginnen opnieuw. Onze nieuwe externe harde schijf biedt ruimte aan foto’s voor de komende jaren. Een terabyte moet voorlopig voldoende zijn. Of voortaan gewoon maar alles laten afdrukken en hopen dat het huis niet afbrandt want dan moeten er karrenvrachten vol met fotoalbums gered worden.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten