Gisteren vielen de bekende gele boekjes in de bus. De boekjes met de aanbiedingen van de Drie Dwaze Dagen van de Bijenkorf. Net als ieder jaar hoop ik stiekem op hebberig-makende-aanbiedingen. Van die aanbiedingen die je gewoon niet kunt weerstaan, die je doen veranderen in iets waar je normaal met afschuw naar kijkt als anderen het doen.
Ik moet bekennen – en ik ben er stiekem best trots op – dat ik in de afgelopen jaren niet meer ben aangesloten in de rijen die zich ontwikkelen voordat de deuren open gaan en de gekte begint. Want zeg nou zelf! Het blijft een gênante vertoning al die vechtende en rennende koopjesjagers. Legendarisch kunnen we het graaiwerk wel noemen rond de bakken met Wolford panty’s die voor een prikkie over de toonbank gingen. Met de komst van de euro lijken de échte aanbiedingen echter niet meer te bestaan. Hooguit diamanten die voor de helft weg mogen, maar nog altijd duizenden euro’s moeten opbrengen.
Het is alweer heel wat jaartjes geleden dat ik in alle vroegte aansloot in de rij die op dat moment nog relatief kort was. Ik kwam toen voor dé JAS. ‘Dé JAS’, zo werd deze genoemd door vrouwen die ’s‑avonds bij het NOS-journaal te horen waren. Ze waren door reporters gevraagd waarvoor ze in de rij stonden. Voor veel vrouwen bleek tijdens het passen dé JAS helemaal niet dé JAS te zijn. Het bleek een véél te lang model te zijn. Niet voor mij met mijn lengte, ik was op tijd, wist waar ik in de Bijenkorf moest zijn en trok een sprint naar de roltrappen. In recordtijd scoorde ik dé JAS.
Verder heb ik nog een keer in de rij gestaan – ook weer voor dag en dauw – omdat er ‘Collectible Barbies’ te scoren waren. Onze dochters kregen toen een prachtige ‘Birthday Barbie’ en voor mijzelf kon ik het niet laten een ‘Scarlet O’Hara’ te kopen met waarachtig de gelaatstrekken van Vivian Leigh. Als een kind zo blij was ik met mijn aanwinsten. In die tijd – helaas de guldentijd – kon je nog tijdens diezelfde Drie Dwaze Dagen voor echte spotprijzen Artzberg servies krijgen.
Toen ik gisteren de nieuwe boekjes bij de brievenbus opraakte, twijfelde ik nog of ik ze zou doorbladeren of dat ik ze direct bij het oud-papier zou gooien. “Gewoon verstandig doen”, riep een stemmetje in mij. Ook wij moeten bezuinigen en flink. Is het dan wel handig jezelf zo te pesten en het risico te lopen iets in zo’n boekje aan te treffen waar je onbeheersbaar-hebberig van wordt? Niet dus, en ik hoopte ook nog eens dat er zomaar dé TAS, namelijk een Cowboysbag, in het assortiment zou zitten. Zo’n heerlijk grote leren tas waar ik mijn hele hebben en houden in kwijt kan en met een beetje toegevoegde slimmigheidjes ook nog eens alles zou kunnen terugvinden. Een tas die ik eigenlijk te duur vind, vooral ook omdat ik mijzelf ken. Volgend jaar wil ik vast wel weer een andere ideale tas.
Het lot was mij gunstig gezind. In geen van de drie boekjes vond ik ook maar iets van mijn gading, laat staan dé TAS. Natuurlijk staan er wel leuke dingen in. Maar om nu te zeggen dat mijn hart er sneller van ging kloppen, dat er onweerstaanbare aanbiedingen tussen zitten … nee dus, in ieder geval niet voor mij. Bovendien, het blijft allemaal duur zat. Nog een groot voordeel is dat ik niet vroeg in de rijen hoef aan te sluiten en op een gênante manier hoef te vechten om dé TAS en dat ik mij dan stiekem ook nog eens schaam dat ik mij zo zou laten gaan.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten