Gezinsleven - Lege-nest syndroom

De tijd vliegt

Afgelopen week heeft onze jongste afscheid genomen van de basisschool. Nog even en hij gaat studeren en op kamers. Het zal me niets verbazen als hij dan ook nog in het buitenland terecht komt, ver weg van ons. Hij wil later een tennisschool beginnen op Staten Island, New York. Waar is de tijd gebleven?

Waar is de tijd dat we met z’n tweetjes naar het winkelcentrum gingen als zijn ‘grote zussen’ naar school waren. Op vrijdagochtend was hij vrij en dan gingen we samen naar het Grand Café. Ik een cappuccino en hij een bekertje ranja. Dat vond hij (en ik natuurlijk ook) zó gezellig. Hij vroeg er zelfs om. “Gaan we naar het City?”, vroeg hij dan. Vervolgens zat ik daar dan te lezen en verdween hij naar de speelhoek met de autootjes.

Op dit moment is onze oudste dochter onderweg naar datzelfde Grand Café om te vragen of ze iemand in de keuken kunnen gebruiken. Stijf van de zenuwen is ze vertrokken. Ik vroeg nog of ik mee moest om haar handje vast te houden … Dat aanbod sloeg ze (gelukkig maar) af. Ze vroeg me nog wel of ik wel wist dat dit nog veel enger was dan de engste achtbaan van Bobbejaanland. Natuurlijk weet ik dat. Groot worden is eng en heeft veel stressmomenten. We proberen haar al een tijdje zover te krijgen dat ze een baantje zoekt. Ze is niet zo gemotiveerd, niet in de laatste plaats omdat ze al een paar keer is afgepoeierd met een sollicitatieformulier en vervolgens niets meer hoorde. Bovendien vindt ze het allemaal heel eng en zit ze liever op haar kamer. Het lijkt gisteren dat ik zelf vijftien was en voor het eerst ging werken bij Van der Valk. Mijn vader had daar contacten en had geregeld dat ik daar kon beginnen. Helaas heb ik die contacten niet en Van der Valk zit ook niet op fietsafstand bij ons vandaan.

Gisteren nog ...

“Gisteren nog” zou Marco Borsato zingen “lag zij hier in m’n armen”. Het lijkt inderdaad gisteren dat onze kinderen nog in mijn armen lagen. De jongste was absoluut een moederskindje. Altijd hing hij aan mijn benen en als ik hem wegbracht naar de peuterspeelzaal of naar de oppas dan stond hij te huilen als ik wegging. Niet zelden kwam ik daardoor te laat op mijn werk. Daar stond dan mijn werkgever op zijn horloge te wijzen en vroeg me “hoe we dit goed gingen maken”. Gelukkig werk ik daar allang niet meer.

Niet dat zoonlief nog staat te huilen als ik vertrek. Nee, die tijd is voorbij. Met de verlatingsangst is het definitief gedaan. Toen hij eenmaal naar groep 3 ging, werd school voor hem pas leuk. Tot die tijd (bleek achteraf) verveelde hij zich daar, hij was liever thuis. School vond hij stom. Pas toen hij officieel mocht ‘leren’ werd het interessant. In groep 5 verveelde hij zich opnieuw. Er bleek te weinig uitdaging en hij veranderde van school.

Hij is nu twaalf en met regelmaat schaamt hij zich voor zijn moeder. Want zeg nou zelf, een moeder zegt domme dingen en dan nog in het bijzijn van je vrienden en vriendinnen ook. Wat heb je daar nu aan? Hij is nu op een leeftijd dat een knuffel van zijn moeder niet meer gewenst is. Hooguit in het pikkedonker als niemand het ziet.

Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Toen ik nog op school zat, vond ik ook dat de schooljaren véél te lang duurden en de vakanties voorbij vlogen. Nu vliegen de schooljaren van de kinderen voorbij. Onze oudste dochter doet volgend jaar examen aan het VMBO. De middelste gaat alweer naar het derde jaar. De jongste wordt een brugpieper. Voordat hij examen doet, duurt nog wel even want hij gaat naar het tweetalig VWO.

Afsprakenbureau/chauffeur mama

Steeds minder hebben ze me nodig op een paar kleinigheidjes na. Al met al hoef ik echter nog niet bang te zijn voor een leeg nest. Ik ben nog nodig, vooral als afsprakenbureau voor dokter, orthodontist, tandarts, fysiotherapeut, podotherapeut etc. Daarnaast ben ik chauffeur voor zoonlief bij al zijn tennistoernooien. Voorlopig mag ik nog mee. De toernooien zijn lang niet altijd in de buurt. Hoe hoger het niveau, hoe groter de afstanden worden.

Nu de vakantie is begonnen, is ook de tijd aangebroken van de vele toernooien. Ze volgen elkaar in rap tempo op. Onze diesel mag kilometers maken. Afgelopen week zaten we in Eersel, deze week en volgende week speelt hij in Eindhoven en daarna gaan we naar Etten-Leur om de week daarna nog een toernooi in Venray af te werken. Dan hebben we zowaar een week vrij om vervolgens weer naar Geldrop te mogen.

Op zich vallen de afstanden nog mee maar het kost wel tijd. Dit weekend alleen al heeft zoonlief maar liefst vijf wedstrijden gespeeld en zat ik de hele dag op het terras of langs de wat verder weg liggende tennisbanen. Op zondag alleen al moesten er twee dubbelpartijen (een voorronde en daarna een finale) worden afgewerkt en tussendoor een enkelspel (een play-off voor de 3e/4e plaats).

Sociale leven

Het is duidelijk waar mijn sociale leven zich afspeelt en met dat van mij het sociale leven van heel wat andere ouders. Het wereldje is betrekkelijk klein en bij de meeste toernooien komen niet alleen de kinderen bekenden tegen. Hetzelfde geldt voor de ouders. Je begint elkaar te kennen. Dit weekend merkte een van de vaders op dat het lastig is nog andere activiteiten te plannen naarmate de kinderen verder komen in een toernooi want dan lopen de weekenden ook vol met kwartfinales, halve finales en eventueel zelfs finales.

Als jouw kind klaar is met zijn of haar wedstrijden en een prijs in de wacht heeft gesleept, kun je niet zomaar naar huis. Dan begint het wachten tot alle wedstrijden klaar zijn. Want eerder kan geen prijsuitreiking plaatsvinden. Ik constateerde dat we in een groot gat vallen als onze kinderen niet meer afhankelijk zijn van ons als chauffeur. Dan houdt ons sociale leven op. Voorlopig geniet ik van mijn uurtjes langs de tennisbaan en noem ik mijzelf “tennismama”. Als de zon dan ook nog schijnt, voelt het als vakantie en is het leven goed.

Gisteren kwamen we na een lange dag thuis met twee nieuwe bekers. Een eerste plaats in het dubbelspel en een derde plaats bij het enkelspel. Volgens berekening volgt er ook nog een flinke stijging op de ranglijst te verwachten. Het wordt tijd voor een prijzenkast.

Mama blijft nodig

Voordat a.s. woensdag het volgende toernooi begint, ben ik echter weer even afsprakenbureau. Een afspraak bij de huisarts voor de beide dochters en vervolgens een afspraak bij een orthopedisch chirurg voor een van hen en vandaag vlug even naar de fysiotherapeut voor zoonlief. Gisteren greep hij aan het begin van de eerste van drie wedstrijden naar zijn rechter bovenarm en gaf aan dat het weer pijn deed. Een oude blessure (tennisarm) begon weer op te spelen.

Niet verwonderlijk als je ziet hoe zo’n ventje staat te knallen. Het viel mee, koelen met een ‘cool pack’ en wat oefeningen waren voldoende om vervolgens de winst van die dag binnen te slepen. Er staat nog een vacature voor me open, nl. sporttherapeut. Alleen ben ik bang dat ik dat niet kan.