Vorig jaar (2011), het was zondagochtend en rond 6.45 uur of misschien nog wel een uur eerder. We werden wakker geschreeuwd door een krolse poes en haar aanbidder onder ons raam. De hele winter was het raam ’s nachts dicht gebleven vanwege de kou. Maar nu de temperatuur zachtjes aan ophoog ging, had ik – in de hoop ’s morgens wakker te worden gefloten door wat spelende vogeltjes – het raam opengelaten. De vogeltjes maakten ons niet wakker, het waren hun aartsvijanden die het werk overnamen.
Manlief probeerde nog met een woeste blaf de hitsige “tortelduifjes” weg te jagen maar die stoorden zich nergens aan.
Om 7.45 uur snel mijn bed uit voordat de begane grond weer bezet zou worden door zoonlief. Die nam dan de bank in beslag, zette de tv aan en keek dan naar zijn geliefde en door mij zo verfoeide nagesynchroniseerde jeugdseries. Het lijkt wel of ze in die series alleen maar kunnen schreeuwen. Tegenwoordig slaapt hij – als hij de kans krijg – een gat in de dag.
Mijn ideale zondagochtend ziet er anders uit. Manlief verwijt mij regelmatig in het verleden te leven maar waarom is er iets mis met herinneringen?
De zondagochtenden bij ons thuis waren als volgt. Als ik om een uurtje of 8.30 beneden kwam, zat papa aan de ontbijttafel en mama lag nog in bed. Zondag was de enige dag waarop ze, naarmate wij ouder werden, wat langer bleef liggen. De tafel werd ’s avonds al gedekt en de roomboter kwam uit de kast. Op zondag smeerde papa dit romige goedje op zijn beschuitje, waar vervolgens zorgvuldig suiker overheen gestrooid werd – vooral niet teveel verspillen. De beschuit werd vervolgens zorgvuldig in partjes gesneden en weggespoeld met een kopje sterke thee. De roomboter mocht bij het opruimen van de tafel vooral niet in de koelkast want dan werd deze veel te hard en on-smeerbaar. Als ik beneden kwam stond de thee al onder de theemuts te trekken. Slappe thee kon niet, er moest goed getrokken worden tot er een waas overheen lag en deze voor mij niet meer drinkbaar leek. Ik maakte dan vervolgens thee voor mijzelf en voor als mama naar beneden zou komen.
Zondagochtend stond gelijk aan “het moment voor papa”. Nu luisterde hij altijd wel naar muziek (klassiek was het enige ware) maar overdag stond de radio meestal niet aan. Op zondagochtend echter wel. Radio 4 bestond nog niet maar er werd vast wel muziek gedraaid. Tussen de muziek en het gepraat door volgden op een bepaald moment de waterstanden. Dat was voor mij en later ook voor mijn zus het hoogtepunt van de ochtend met papa aan tafel. Met een monotone stem werden vervolgens plaatsnamen en hun waterstanden voorgelezen. Onder grote hilariteit (we hoefden niet stil te zijn) gokten wij dan wat de hoogte of laagte van het water zou zijn, bijv. “Lopik” … en dan was het altijd net lang genoeg stil om iets te roepen en riepen wij bijv. “15 meter” of “min 2 meter”. Gillend van de lach en overtuigd dat we helderziende waren als zo’n getal vervolgens werd voorgelezen.
Nadat ik jarenlang de zondagochtenden in bed heb doorgebracht en uitslapen “je van het” was, veranderde dit met de komst van onze kinderen. Alle dagen waren ze vroeg wakker en wij dus ook. Nadat ze groter werden, begon weer het genieten van het langer blijven liggen; de kinderen waren immers zelfstandig genoeg om naar beneden te gaan. We hoefden niet bang te zijn dat ze het huis zouden afbreken of zoals mijn grote broer vroeger zouden proberen of het papier onder de kerstboom wel kon branden. Ze zouden gewoon iets te eten en te drinken te pakken en lekker tv gaan kijken. We hoeven voortaan pas naar beneden als de ruzies losbraken en deze gesust moesten worden. Wij hadden vele uren gemiste slaap in te halen.
Er zijn ook tijden geweest dat ik op zondagochtend ging sporten. Lekker even naar de sportschool, de boel de boel laten en even uitrazen. Maar ja, als ik dan thuiskwam, lag de boel nog steeds de boel te zijn en was het gedaan met de rust in huis. Met een beetje geluk was manlief dan wel uit bed of stond hij onder de douche maar ja, dan was het ook al bijna 12.30 uur.
Sinds ik weet dat ik ADHD heb lijkt alles anders. Ik begin wat prikkels te herkennen. Het vroege wakker worden is er bij mij niet meer uit te slaan, als ik wakker wordt van de eerste vogels, of deze zondag een krolse poes, dan ben ik wakker en blijf ik dat eigenlijk ook. Af en toe zak ik wel weg, maar de gedachten beginnen wel door mijn hoofd heen te racen van wat er allemaal nog moet gebeuren.
< De droger zit nog vol, zal nu wel een piskreuk zijn (’s avonds vroeg naar bed gegaan – het werd te druk beneden. Ik zocht wat rust boven met een muziekje en viel in slaap waarna manlief de lichten en cd-speler uitzette). >
< De wasmachine moet weer gevuld worden (de kinderen komen ondanks vele verzoeken vaak toch pas in de loop van de zaterdag met hun vuile was en beddengoed aanzetten. Daardoor blijft er voor de zondag nog genoeg over. Bovendien heb ik een groot deel van de zaterdag boven doorgebracht omdat ik toch wel wat van American Idol seizoen 2011 wilde meekrijgen – en ITV ontvangen we alleen boven op de satelliet). >
< De aanbouw ligt vol met schone droge was die opgevouwen en soms ook nog eerst gestreken moet worden. Gelukkig niet te veel strijkwerk met dank aan het wonderbaarlijke anti-kreuk/ ontkreukingsprogramma van onze megadroger. Deze hebben we voor de helft van de prijs en z.g.a.n. via marktplaats op de kop getikt - zou die dan toch “van de vrachtwagen gevallen zijn?”. >
< De belastingaangifte moet ook nog steeds gedaan worden en het is al half maart. Als het niet lukt, moeten we nog hulp inschakelen. Maar in ieder geval moet dan ook manlief uit bed komen, ga het echt niet alleen doen – stilletjes hoop ik dat hij voorlopig nog in bed blijft want dan kan ik langer muziek luisteren want hij gruwelt ervan.>
Als ik in bed blijf liggen, ga ik malen en denk ik alleen maar aan alles wat nog gedaan moet worden en klaar zou kunnen zijn als ik er maar uit zou gaan. Blijf ik liggen, dan ben ik de rest van de dag zeker humeurig en gefrustreerd vanwege alle verloren tijd en alles wat toch nog steeds moet worden gedaan. Bovendien is dan mijn enige kans op rust en muziek verkeken want dan ligt zoonlief op de bank.
Nu ben ik dus als eerste beneden en ga niet zoals papa aan de gedekte ontbijttafel zitten. Die van ons is niet gedekt (is niet eens schoon – dus dat is de eerste taak die ik volbreng, tafel leeg, schoon en weer volladen met alles wat op de stoelen is gelegd en niet opgeruimd hoefde te worden. Stoel van dochtertjelief blijft vol – die spullen mag ze zelf opruimen.
Eerste kop koffie wordt redelijk koud tijdens het opruimen van de schone was (eerst strijkplank en de stoelen er om heen “leegvouwen”. Vervolgens worden wat strijkwerk en naaiklusjes verzameld. Natuurlijk staat de favoriete muziek al aan. Eerst de Mattheuspassie en daarna de Johannes variant. Het is immers bijna Pasen. Die passiemuziek is eigenlijk het hele jaar door mooi genoeg om continue te kunnen horen, maar dan lopen ze allemaal weg hier.
Zoonlief komt “te laat beneden” en ik verklaar de benedenverdieping als van mij en mijn muziek. Hij gaat “boos” terug naar boven waar hij zijn tv aanzet en zusje-lief wakker maakt die boos begint te roepen dat hij zijn deur dicht moet doen. Strijkend hoor ik een licht tikken in de bench van onze Boxer. Hij doet alsof hij slaapt maar zijn ADHD-staartje verraadt hem. Als ik kijk zie ik zijn oogjes schuin naar mij gluren “zo van, hoort ze het, weet ze nog dat ik er ben?”. Hij wil wat aandacht maar is toch de braaf en onderdanig om die op te eisen. Zijn staart doet dit voor hem. Ik geef hem een knuffel en kriebel wat onder zijn hangwangen. Tevreden snurkt hij verder.
Twee volle wasmanden met schone was later gun ik mij mijn derde kop koffie en kruip gauw achter de laptop voordat deze bezet wordt door manlief. Kan ik mooi nog even proberen te verwoorden welke herinneringen en gedachten mij achter de strijkplank door het hoofd hebben gespeeld. Inmiddels is zoonlief voor de tweede keer beneden verschenen. Het is bijna 9.45 uur en hij mag “zonder geluid” op de bank met de Xbox 360 aan.
Tevreden ben ik klaar voor een vierde kop koffie. Niet al te gezond, maar ik voel me lekker en relaxed. Hoe lang duurt zo’n gevoel bij een ADHD-er. Niet zo lang, oké maar dan kunnen we altijd weer naar boven voor vernieuwde rust als de rest beneden is.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten