Moeders mogen niet ziek zijn. Die moeten dat maar in hun eigen tijd doen. Aangestoken door de een of ander loop ik al een week te sukkelen. Wel ziek of toch niet ziek genoeg? Snipverkouden met keelpijn loop ik hoestend en proestend rond. Dan heb ik het warm en dan weer koud. Een lamlendig gevoel neemt het leven van mij over, maar ik mag er niet aan toegeven. De vuile was stapelt op en het werk moet ook gebeuren. Tussendoor steek je dan meestal nog even wat collega’s aan. Eigenlijk iets waar ik principieel op tegen ben. Collega’s die naar het werk komen, daar flink lopen te blaffen en vervolgens trots vertellen ‘hoe beroerd ze zich wel niet voelen’. Maar zie hoe dapper en sterk ze zijn. Ze zetten zich over hun ziek zijn heen en komen je gezellig aansteken.
Fijn, maar als ik dus ziek ben, blijf ik in principe thuis. Dan steek ik wel m’n gezinsleden aan. Theoretisch dan, want in de praktijk word ik door hen aangestoken. Zo ook deze ronde. Het komt ook nooit goed uit dat ziek zijn. Eindelijk is zoonlief vrij van blessures, staat er een belangrijk tennistoernooi gepland waarvoor hij ook nog eens is ingeloot, komt hij de dag tevoren met z’n winterjas dicht geritst thuis terwijl de thermometer meer dan twintig graden aanwijst. Hij had het erg koud. De koorts thermometer bevestigde natuurlijk wat ik al wist. Hij was ziek.
Tollend op zijn benen verkondigde hij vanochtend dat hij ging tennissen. Toen de thermometer vertelde dat zijn temperatuur van normaal 36,5 nu 38,7 was, zakte hij onderuit op de bank. Hij begreep dat het feest niet doorging. Er zat niets anders op. Ik moest hem wel afmelden. Hij gaf toe dat hij geen drie games had kunnen uitspelen.
Als een zielig vogeltje lag hij vandaag op de bank een beetje te slapen afgewisseld met een beetje tv en een beetje Blackberry-contact. Totdat de telefoon ging en er moeders van andere tennismannetjes belden. Allen op zoek naar dubbelpartners voor hun tennissende zoontjes. Als sneeuw voor de zon verdween zijn koorts toen hij hoorde van een tweede kans binnen het gemiste toernooi. Hij mag nog meedoen aan de dubbelronde, maar dan moet hij wel beter zijn. Inmiddels blijkt hij niet nog twee dagen te kunnen herstellen. Hij staat morgenmiddag al opgesteld.
Het zal niet de eerste keer zijn dat hij miraculeus herstelt. Toen hij drie jaar oud was, waren we ook ziek. Ik zat ziek in het midden op onze grote hoekbank met een voor mij absurd hoge temperatuur. Maar moeders moeten plaats maken voor hun zieke kinderen, ook als ze zelf ziek zijn. Links en rechts van mij lag een ziek kind. De een bijna hersteld, de jongste begon net. De oudste was net weer voor het eerst naar school na een week goed ziek zijn. Ik schoot wakker toen een glas met sap op de grond viel. Verbaasd keek ik naar de jongste wat er gebeurd was. Hij bleek buiten bewustzijn en slap als een vaatdoek hing hij in mijn armen. Zijn ogen weggedraaid en het schuim stond op z’n mond. Instinctief voelde ik dat het een koortsstuip moest zijn. Ik had er nog nooit een meegemaakt, maar ik wist het gewoon, hij was abnormaal heet. In paniek probeerde ik de huisarts te bellen maar die kreeg ik niet te pakken. In diezelfde paniek vergat ik natuurlijk dat er een spoednummer was en ik belde direct 112 en vertelde wat ik dacht dat er aan de hand was. Die deden niet moeilijk en in no-time reed de ambulance de straat in. Zoonlief was toch wel meer dan tien minuten buiten westen geweest en begon nog maar net bij te komen nadat ik hem had uitgekleed en probeerde te koelen. Op het moment dat het ambulancepersoneel met hun koffers en groen/geel reflecterende kleding binnen wilden komen, nam onze Boxer haar positie in voor mij en zoonlief en ze begon te grommen. Ze voelde de paniek en week pas toen ik haar vertelde dat het goed was.
Zoonlief kwam vlot weer bij van zijn temperatuur van 41,3 en toen de huisarts een paar uur later poolshoogte kwam nemen, stuiterde hij alweer met een volkomen normale temperatuur van 37 door het huis. Gewoon, alsof er nooit iets gebeurd was en alsof zijn zus mij niet diezelfde middag bang gevraagd had of hij nu doodging.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten