Dubbeltjes worden geen kwartjes

Ik hoor het mijn moeder nog zeggen als ik weer eens iets wilde dat niet binnen de financiële mogelijkheden behoorde. Dan zei ze: “als je voor een dubbeltje geboren bent, word je nooit een kwartje”. Ze adviseerde mij al vroeg met een miljonair te trouwen.

bron afbeelding 

In de ogen van mijn moeder zou ik een multimiljonair nog wel failliet krijgen met mijn wensen en verlangens. Gelukkig ben ik niet met een miljonair getrouwd. Al is het alleen maar om de foto die ik vandaag weer zag van Linda de Mol en haar mislukte facelift of botox-behandeling. Mensenlief, wat ziet ze er uit en wat ben ik blij dat ik daar sowieso geen geld aan kan verspillen.

Maar wat zou een zak met geld toch leuk kunnen zijn. Je kunt er zoveel mee. Geen geldzorgen, dat als vooral. De kinderen kunnen dan net zoveel tennistrainingen of paardrijlessen volgen als ze willen of gaan snowboarden met de juiste materialen. Wat ze maar willen. Dat ze dan verwend raken, is natuurlijk weer iets wat je moet voorkomen. Een dilemma waar ik mij niet helemaal druk over hoef te maken.

Maar met dat geld zouden we dan wel kunnen klagen over een derde vakantie in een desbetreffend jaar. Een vakantie die toch net niet zo leuk is geweest als dat we gewild hadden. Te veel of te weinig of zelfs geen sneeuw tijdens de wintersport? Vervelend personeel aan het einde van een seizoen in een te warm land, niet zo schone kamers, buikgriep die heerste in het hotel? Maar natuurlijk niet te vergeten de dramatische wachttijden op het vliegveld en de nachtelijke uren waarin gereisd moest worden. Daar hebben wij gelukkig geen last van. Vakantie? Poeh, ik ben al blij dat ik het een keer in het jaar voor elkaar krijg. Waar betalen die mensen het allemaal van? Wintersport, meivakantie naar Turkije, zomervakantie naar Frankrijk of ver weg en natuurlijk nog even een weekje weg in de herfstvakantie. Dat zit er voor ons niet in. Ik leef liever het hele jaar door. Een boekje of mooie cd hier, een tennisracket voor zoonlief daar, met korting een keertje naar de Efteling. Het kost allemaal zat. Vervolgens is kind 1, 2 of 3 wel weer uit zijn of haar fiets gegroeid en moet deze vervangen worden. Maar vandaag was ik spontaan aan de beurt. Met een financieel onverantwoorde midweek Milaan in het vooruitzicht en een kapotte auto die vast wel wat zou kosten in de reparatie bracht ik vanochtend mijn oude fiets voor reparatie naar de fietsenmaker. Onze oudste dochter rijdt daar al een tijdje op rond omdat die van haar toch echt te klein is en ik toch voornamelijk in de auto rond tuf. “Pak die van mij maar” was erg snel en spontaan geroepen. Vervolgens mocht ik op haar te kleine fiets rondploeteren en zat ik al snel alleen nog maar in de auto. Ik kon niet eens meer meefietsen voor een ijsje bij Browns. Niet echt handig dus. Na het afleveren van de fiets met defecte versnellingen, keek ik nog even rond voordat manlief mij met de ‘leenauto’ kwam ophalen.

Als een gelukkig kind reed ik mee naar huis. Voor de derde keer in twintig jaar heb ik vandaag een nieuwe fiets aangeschaft. Nieuw, maar vooral: een fikse korting want wie wil nu een overjarig model in een oude kleur? Nou ik dus. Zal ik nu net zo stoer als twintig jaar geleden op de fiets naar mijn werk gaan? Of toch maar de auto pakken want het is niet echt een fietsroute. Veel gehobbel, veel stoplichten die altijd op rood staan en ik ben al een dagje ouder. Bovendien is het echt wel negen kilometer fietsen en niet bepaald door de polder zoals indertijd van Den Haag naar Delft waar ik vrolijk de sporadische rode lichten negeerde. Toen ging ik nog ongestoord en onbewust-ADHD op z’n aller hardst om maar vooral sneller te zijn dan m’n baas die om de hoek woonde en vooral ouder was dan ik. Oppassen dat dochterlief straks niet super-de-luxe op mijn nieuwe fiets rondrijdt en ik weer op dat oude ros. Vooralsnog voel ik mij best wel een kwartje.