Op 20 maart 1996 belde ik met mijn schoonzus en verkondigde dat ik die dag om 11.00 uur niet ongesteld was geworden en dat ik wel eens zwanger zou kunnen zijn. Echt, ik kon de klok er op gelijk zetten, op donderdag om 11.00 uur iedere maand (het moest een donderdag zijn) dan begon mijn menstruatie. Zwanger worden? Geen enkele moeite voor hoeven doen. De gedachte kwam, er werd gestopt met de pil, eerst nog voorzichtig want we gingen trouwen en de jurk moest natuurlijk wel passen. Stoppen met de pil, zo dacht ik, was goed om een paar kilo af te vallen, dat was leuk voor in de trouwjurk.
Niet dus, want op de dag van de trouwerij was ik (natuurlijk!) vier maanden zwanger, op de dag af. De jurk paste naadloos (ook weer: NATUURLIJK – daar had mama wel rekening mee gehouden – niet zozeer dat ik vier maanden zwanger zou zijn natuurlijk, nee maar wel met mijn schommelende gewicht – daar stond ik om bekend, mijn bijnaam was nog net niet jojo).
Op de dag dat we in ondertrouw waren gegaan, bedacht ik me dat ik al ‘zo goed als getrouwd was’, er was immers al een eerste handtekening gezet. In China is men al zo goed als getrouwd op het moment dat de trouwfoto gemaakt wordt (dat is ruim voor de trouwdatum …). Dus zo gek was mijn redenering nog niet eens. Ik kreeg er een hele dag verlof voor die ondertrouw – manlief in spé een halve – dat was genoeg!).
Met mijn gebrek aan rekenvaardigheid (mogelijk dyscalculie) en niet eens wetende wanneer de telling van een zwangerschap begint, concludeerde ik dat ik hooguit een maand of 3 zwanger zou kunnen zijn tijdens de trouwerij, mits ik heel snel zwanger zou worden. De ondertrouw was op 6 maart en 22 juni zouden we gaan trouwen. Meteen zwanger worden bij een eerste poging, dat deed niemand, toch? Vriendinnen waren al jaren bezig en ik was ook de jongste niet meer, ik was al dertig en niet meer zo piep.
Ik vertelde dus aan m’n schoonzus van het uitblijven van de periode die dag en die riep meteen naar een goede vriend van mijn broer en ook nog eens huisarts (wist ik veel dat die er ook was) wanneer ik een test kon doen … leuk, zet het meteen in de krant.
Volgens vriend kon dat eigenlijk meteen al, volgende dag een test gekocht en meteen uitgevoerd. Het streepje was er natuurlijk maar wel een vaag streepje. Daar had ik ook geen verstand van, was het wel een streepje? Paar dagen later dus de tweede test uitgepakt en nog een keer uitgevoerd. Nu was het streepje duidelijk aanwezig. Meteen maar een afspraak bij de huisarts gemaakt en die concludeerde dat als ik twee testen had gedaan met twee keer een streepje als resultaat, dat hij dan geen test meer hoefde te doen.
De huisarts benadrukte ook al dat het ‘makkelijk was gegaan’.
Hieraan voorafgaand, op 12 maart werd een neefje van manlief geboren. Wij gingen op kraamvisite en ik had het knulletje in m’n armen. De hormonen gierden door m’n lichaam. “Dit wil ik ook” was mijn gedachte. Dit was dus 6 dagen na de bevruchting, ofwel ik was 3 weken zwanger maar nog onwetend van het geheel. Mijn lichaam wist duidelijk beter.
De uitbundige huwelijksreis naar Madagaskar (waar ik ooit een BBC-documentaire over had gezien, was bij het zien van de bijbehorende prijzen al gereduceerd naar een culturele reis door Italië – met m’n cursus Italiaans was dat ook wel leuk en Rome had ik (nu nog niet) ook toen nog niet gezien … Bij het zwanger zijn, werd ook deze reis ingekrompen, het werd een weekje aan het Como-meer (het meer waarmee ik manlief in spé met mijn eerste kaartje al had veroverd – of zit hier nog meer achter?). Nou, met een zwangerschap en bijbehorende vermoeidheid was dat ook wel weer goed genoeg.
Merel kwam, en Marieke volgde al snel, een vakantie in Italië was voldoende om weer zwanger te raken. Bij terugkomst uit Italië deed ik dezelfde dag nog een test. De menstruatie was nog lang niet regelmatig mede door de borstvoedingen die ik tot voor kort had gegeven. Merel was pas een maand of zeven toen ik alweer aan telde.
Na twee dochters was manlief wel “klaar”. Twee gezonde prachtkinderen, dat moest voldoende zijn. Voor mij ook hoor, absoluut, maar ik was bang. Wat als er iets zou gebeuren met een van die prachtkinderen? Daar moest je niet aan denken. Natuurlijk, je kunt geen kind vervangen met een ander, maar toch, moet een kind dan alleen opgroeien met het eventuele gemis van een ander broertje of zusje … Misschien was het wel een voorgevoel dat er nog iets moest gebeuren!? Maar het gebeurde. Ik wist het direct, op het moment zelf, huilend rende ik weg. Alsof je ervan weg kunt rennen. “Hier komt een baby van, en dat wil ik niet … riep ik nog”. Een week later wilde manlief de zolder opruimen (de box – die hadden we toch niet meer nodig? Een bedje, van alles …). Alwetend maar toch ook weer niet vroeg ik manlief nog een weekje te wachten, dan kon ik een test doen … zo zwanger als maar mogelijk was … ik wist het meteen, dit wordt een knul (maar in m’n achterhoofd kon dat toch ook niet waar zijn – een treintje voor manlief, samen vieze boekjes lezen, oorlogje spelen in mijn huis, een voetballer voor broer Frank? Nee, een zolder vol met meidenspul, dat had ik, het moest een meisje worden, net als die andere twee. Daar waren we samen goed in. Als ik dan al kinderen kreeg, dan werden het meisjes, daarmee wist ik wel om te gaan, toch? Zo’n lastpak als ik zelf was geweest en nog steeds was, op dat gebied was ik een expert, daarom allen al zou ik alleen maar meisjes kunnen krijgen …
Het moment van een “pret”-echo werd afgedwongen met de smoes van de niet zo perfecte ruggengraat/wervels van zus … Nou dit was toch echt een jongetje. Normaal gesproken (zo werd ons verteld) wordt er gesproken van een zekerheid van 80 procent. Nou bij deze jongeheer niet, deze lag er “zo open en bloot” bij, dat was wel 100 procent zeker een jongetje. Oma was erbij. Wat vond ze het bijzonder en was ze blij er bij te zijn. Wat was ik op mijn beurt geschokt maar ook blij dat ik me kon voorbereiden op het feit dat het een JONGETJE zou worden (was).
Geen opmerkingen :
Een reactie posten