Nadat ik eind jaren 80 onelegant was gedumpt door m'n toenmalige vriendje had ik het wel gehad met de liefde. Mannen, daar was ik wel klaar mee.
Een paar jaar later was ik op Koninginnedag bij mijn ouders in Voorschoten. Op de fiets vanuit Den Haag zat ik daar uit te puffen, want langzaam of rustig fietsen, dat lukt mij niet. Het is voluit en vooral zo snel mogelijk.
Amper zat ik daar in de tuin van de zon te genieten of mijn broer arriveerde met zijn vriendin. “Ga je mee naar Den Haag” was de vraag “even Koninginnedag vieren”. Duh, daar kom ik net vandaan, maar goed, met de auto meerijden is niet zo’n belasting dus we gingen na de koffie richting Den Haag.
Daar rondlopend merkte mijn broer op dat het hoog tijd was voor wat liefde in mijn leven. Hij wist ook wel waar je die halen moest, namelijk gewoon een advertentie zetten in de krant “een drie-in-een in Volkskrant, Parool en nog eentje …” en dan kwam het wel goed. Had hij ook gedaan en hij was gelukkig. “Ja hoor”, reageerde ik “en wat moet er in zetten”?. Nou, dat wist hij ook wel … “humeurig type zoekt lekkere vent”. Duidelijk hoe mijn broer tegen mij aankeek. We hebben er maar om gelachen.
De volgende dag aan het werk, bleef het wel knagen en besprak ik het met mijn collegaatje. Nou die vond het wel grappig. Samen pasten we de tekst aan tot “humeurig type zoekt lekkere vent om deze zomer mee te bekvechten”. Voegde er nog 070 aan toe, want wat moest ik met iemand uit Groningen of zo. Advertentie op de fax voordat ik me kon bedenken en afwachten maar.
Het volgende weekend stond de advertentie in de krant, een paar dagen later kwam ik thuis van m’n werk en lag er een dikke envelop van de Volkskrant op de deurmat. Oh shit, help, daar zal je het hebben. In paniek pakte ik de envelop, holde naar een vriendin die twee straten verderop woonde en thuis was (had al een kleintje van 4, dus waar ben je dan anders dan thuis) en samen hebben we de kaarten en brieven doorgelezen. Van pure stress ben ik weer gaan roken. Was ik toch net met tijdelijk succes gestopt met roken, maar ja, nood breekt wetten en stress is ongezond.
Een kaart sprong er uit. Natuurlijk waren er rare reacties, waar ik geen eens een antwoord op wilde versturen, maar er zaten leuke tussen. Die ene kaart dus, een ingestort houten huisje met een bordje in de tuin ‘closed for the winter’ stond erop. Op de binnenkant van de kaart werd ik aansprakelijk gesteld voor de opgelopen schade na het lezen van mijn advertentie als ik niet zou komen helpen met de wederopbouw.
Nou ja, dat moest dus maar, ook al stond de kaart vol met taalfouten waar ik mijn bedenkingen bij had, taalfreak als ik af en toe ben. Kaartje gekocht van de tuinen van Villa Carlotta aan het Como-meer en voorgesteld om zijn huisje dan maar in die tuin met dat uitzicht op het Como-meer opnieuw op te bouwen.
Toeval wil dat we bij onze huwelijksreis een paar jaar later aan het Como-meer belandden. Ik was op dat moment vier maanden zwanger en de oorspronkelijke droomreis naar Madagaskar was al ingekort vanwege de absurde prijzen naar een culturele rondreis door Italië. Dit ging ook niet door toen ik zwanger bleek te zijn. Uiteindelijk hebben we per toeval gewandeld in de tuinen van Villa Carlotta.
Inmiddels zijn we bijna 19 jaar verder en … we bekvechten nog steeds. Laatst belde hij me op mijn gsm op het werk. Ik zat net bij een collega op de kamer te kletsen, holde om mijn telefoon te pakken, liep bellend terug toen hij vertelde dat hij belde om te zeggen dat hij van me houdt. Ik verklaarde dat hij niet zo hard moest praten, dat mijn collega’s alles konden horen, maakte niet uit, zijn collega’s konden ook meeluisteren, was zijn antwoord.
Mijn collegaatje wilde toch wel even weten wie ik nou eigenlijk aan de telefoon had gehad. Mijn antwoord was kort “mijn minnaar”.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten