zaterdag 5 november 2011

Toen Roef een Roefje was

Aaaaaaaah, och, oh we willen nóg een Boxertje, zomaar maar wat uitspraken die hier geroepen worden als we foto’s van Roef zitten te bekijken op de computer. Was hij echt zo klein. Hij is nu vier jaar bij ons en is eind augustus 2007 geboren.

Het ADHD-karakter van Roef knalde er vanaf de eerste seconde uit.

Een foto maken lukte niet
We gingen kijken bij de fokker. Manlief was ‘zo slim’ geweest om de kinderen foto’s te laten zien op internet van Boxer pups. Onze boxer Sanne was die zomer overleden en Boris, onze Westie was al een bejaarde heer aan het worden. “Wij willen ook een pup” was de mededeling. “We gaan alleen kijken”, zei manlief. “Tuurlijk, maar niet heus”, wie gaat er nu kijken naar een pup met iemand die een Pitbull pup nog lief vindt en denkt dan zonder pup naar huis te gaan …

Ook bij ons natuurlijk niet het geval. Je krijgt zo’n knuffel in je armen, wordt vervolgens grondig gewassen en je hart wordt gelijktijdig volledig veroverd. Roef ging mee naar huis. Wat zou dat leuk zijn voor Boris, dachten wij.


Nou, Boris die dacht daar anders over. 


Die vond het HELEMAAL niets. 
Al die drukte, zo’n pup die vanuit het niets bovenop hem sprong en bezit nam van hem en zijn mand.

Boris gromde en mopperde maar Roef was onverstoorbaar en niet weg te jagen. 
Uiteindelijk had Boris geen keus. 
Naarmate Roef groter werd, nam Roef de mand van Boris en Boris betrok de kleine mand van Roef.


Ondertussen nam Roef bezit van ons hart, de bank en onze schoot.
Stapje voor stapje zocht hij de warmte van Boris op.

De onvoorwaardelijke liefde van de kids had hij meteen gewonnen. 

 

Je bent een pup, je doet een beetje gek ...

Je knabbelt en likt wat aan zijn vingers
Je poseert wat op zijn schoot en neemt bezit van zijn hand.

En zo is het veroveren van het hart van de baas een eitje. En voílà ... voor je het weet mag je tegen zijn oren aan snurken 
Boris is al een paar jaar naar de eeuwige jachtvelden, overleden in mijn armen vlak nadat we besloten hadden dat het echt niet meer zo kon en dat we naar de dierenarts moesten om hem te verlossen. Snel de kinderen uit bed gehaald en samen gehuild. De volgende dag hebben we hem in de achtertuin een mooi plekje gegeven, naast Sanne.



Roef bleek een mooie aanvulling op ons ADHD-gezin. Roef is een ADHD-HOND met hoofdletters. Nooit was hij moe, nog niet als hij zo lang en intensief had gespeeld, dat hij eigenlijk dood had moeten neervallen van vermoeidheid. Een paar minuutjes waren wel weer genoeg, dan begon hij weer te dollen. Inmiddels is hij wel iets rustiger maar kan nog steeds ‘het op zijn heupen krijgen’ en als een idioot beginnen te rennen. Dan is het net een hazewindhond. Spelen is zijn hobby, maakt niet uit met een Chiwawa, een Duitse Dog of een Amerikaanse Stafford. Liefst natuurlijk met Peerke, zijn vriend uit de straat en wel een Bordeaux Dog van formaat (een kilo of 65).

Standje comfortabel van Roef. Volkomen op zijn gemak.

In zijn element met vriendjes in het park.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten