Jaren geleden toen ik nog thuis woonde, werkte ik in Leidschendam. Fietsen zou makkelijk gekund hebben, maar dat deed ik niet. Ik ging met de bus. Daarvoor moest ik wel de hele straat uitlopen, vaak ook rennen natuurlijk als ik alweer te laat van huis was vertrokken.
Op een dag stond ik te wachten op de bus toen er een auto voor me stopte. Het bleek een neef te zijn die naar zijn werk in Den Haag ging. Ik kon meerijden tot Leidschendam en hoefde dan nog maar een stukje te lopen. Dat was best handig. We spraken af dat ik mee zou rijden met degene die het eerst kwam, of dat nu de bus was of hij. Zo hoefde hij niet te melden als hij bijvoorbeeld onverwachts een keer niet voorbij zou rijden door ziekte of andere oorzaak en ik daar niet nodeloos een bus voorbij zou laten gaan.
Het werkte goed, tot die ene dag dat zijn (vermeende) auto voor mij stopte.
De auto stopte, er stapte aan de passagierskant een jongedame uit, ik groette haar en hupte meteen achterin de auto in de veronderstelling dat zij het vriendinnetje van mijn neef was die mij liet instappen. Toen ik op de achterbank zat keek ik "mijn neef" aan en riep uit: “oh, jij bent mijn neef helemaal niet”. Ik was bij een wildvreemde in de auto gestapt en de jongedame vulde mij aan met de opmerking dat ze het al zo vreemd vond.
Met het schaamrood op mijn kaken en stikkend van de lach ben ik maar weer uitgestapt. Sinds die dag ben ik nooit meer met m’n neef meegereden. Ik nam veilig de bus.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten